Νίκος Μπελογιάννης 1915 – 1952 ΒΙΝΤΕΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΝΙΚΟ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ

Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου του 1915 στην Αμαλιάδα. Από μαθητής του Γυμνασίου βρέθηκε στο δημοκρατικό κίνημα. Σπούδασε νομικά, αλλά δεν τέλειωσε τις σπουδές του, διότι αποβλήθηκε από το Πανεπιστήμιο με απόφαση της Συγκλήτου για τη δράση του «εναντίον της κοσμογονίας του Κονδύλη».
Έγινε μέλος του ΚΚΕ το 1934. Από τότε, πέρασε από πολλές δοκιμασίες. Φυλακές, εξορίες, βασανιστήρια στην Ασφάλεια Πατρών,

τρομοκρατία στα ιταλικά στρατόπεδα. Στα χρόνια της ναζιστικής κατοχής ήταν καπετάνιος μεραρχίας του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο και μέλος του Γραφείου Περιοχής Πελοποννήσου του ΚΚΕ. Στον εμφύλιο, ο Νίκος Μπελογιάννης ήταν πολιτικός επίτροπος μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού. Παράλληλα με την καθοδηγητική του δουλειά, έγραψε άρθρα και μελέτες που αφορούσαν στην ελληνική ιστορία και στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας.

Περίπου ένα χρόνο μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, ο Νίκος Μπελογιάννης και 93 ακόμη σύντροφοί του -μεταξύ των οποίων ο δημοσιογράφος Στάθης Δρομάζος, ο Στέργιος Γραμμένος και η Έλλη Ιωαννίδου- συλλαμβάνονται και στις 22 Οκτωβρίου 1951 οδηγούνται σε δίκη. Κατηγορούνται για απόπειρα ανασυγκρότησης του Κομουνιστικού Κόμματος Ελλάδος (ΚΚΕ), το οποίο -βάση του Αναγκαστικού Νόμου 509/1947- θεωρείται παράνομο, προδοτικό και ξενοκίνητο κόμμα, που δρα ενάντια στην εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας.
Στις 15 Νοεμβρίου ο πρόεδρος του έκτακτου στρατοδικείου Αντισυνταγματάρχης Ανδρέας Σταυρόπουλος ανακοινώνει την ετυμηγορία, πλαισιωμένος από τους στρατοδίκες Γεώργιο Παπαδόπουλο (τον μετέπειτα δικτάτορα), Ν. Κομιάνο, Γ. Κοράκη, και Θ. Κυριακόπουλο. Ο Νίκος Μπελογιάννης είναι μεταξύ των καταδικασθέντων σε θάνατο. Η απόφαση προκαλεί διεθνή κατακραυγή, ενώ στο εσωτερικό της χώρας το πολιτικό κλίμα φορτίζεται και πάλι επικίνδυνα.
Τρεις μήνες μετά, στις 15 Φεβρουαρίου 1952, η δίκη επαναλαμβάνεται. Δεσπόζουσα μορφή, ο 37χρονος Μπελογιάννης, ο οποίος παρακολουθεί την όλη διαδικασία μ' ένα κόκκινο γαρύφαλλο στο χέρι, άψογα ντυμένος και με περισσή ευπρέπεια και ψυχραιμία. Την 1η Μαρτίου ο πρόεδρος του Στρατοδικείου Σίμος ανακοινώνει την ετυμηγορία... Εις θάνατον καταδικάζονται ο Νίκος Μπελογιάννης και επτά ακόμη κατηγορούμενοι.
Τα ξημερώματα της Κυριακής 30 Μαρτίου, ο βασιλικός επίτροπος συνταγματάρχης Αθανασούλας ανακοινώνει στους Μπελογιάννη, Καλούμενο, Αργυριάδη και Μπάτση ότι η αίτηση χάριτος που υπέβαλαν απορρίφθηκε. Λίγο αργότερα οδηγούνται στο Γουδί, όπου και εκτελούνται δια τυφεκισμού στις 4:12 π.μ. Στο άκουσμα των πυροβολισμών, ο πρωθυπουργός Νικόλαος Πλαστήρας κυριολεκτικά καταρρέει. Όλη η κινητοποίηση εντός και εκτός Ελλάδας δεν κατάφερε να αποτρέψει το γεγονός.

Τα άσχημα μαντάτα ταξιδεύουν γρήγορα μέχρι το στρατόπεδο συγκέντρωσης πολιτικών κρατουμένων στον Αϊ Στράτη, όπου ζει εξόριστος ο Γιάννης Ρίτσος. Την ίδια μέρα θα γράψει το ποίημα Ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο.

Σήμερα το στρατόπεδο σωπαίνει.
Σήμερα ο ήλιος τρέμει αγκιστρωμένος στη σιωπή
όπως τρέμει το σακάκι του σκοτωμένου στο συρματόπλεγμα.
Σήμερα ο κόσμος είναι λυπημένος.
Ξεκρέμασαν μια μεγάλη καμπάνα και την ακούμπησαν στη γη.
Μες στο χαλκό της καρδιοχτυπά η ειρήνη.
Σιωπή. Ακούστε τούτη την καμπάνα.
Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους
το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/18#ixzz3v5VvIouT

Γεννιέται ο Νίκος Μπελογιάννης. Ο Μπελογιάννης ανέπτυξε πολιτική δράση όντας μαθητής Γυμνασίου ακόμα, ενώ εντάχθηκε στο ΚΚΕ το 1934. Τον Ιούλη του 1934 διώχτηκε από το πανεπιστήμιο για την επαναστατική του δράση. Το 1935 εκλέχθηκε Γραμματέας της ΚΟ Αμαλιάδας του ΚΚΕ, ενώ στη συνέχεια ως φαντάρος στην Πάτρα διετέλεσε Γραμματέας της ΚΟ στο στρατό.

Το Μάη του 1938 συνελήφθη από τη μεταξική δικτατορία και καταδικάστηκε σε 5 χρόνια φυλάκιση και 2 χρόνια εξορία. Ο πόλεμος του 1940 τον βρήκε στη φυλακή, ενώ ήταν ανάμεσα στους χιλιάδες κομμουνιστές που η κυβέρνηση παρέδωσε στις δυνάμεις κατοχής. Το Σεπτέμβρη του 1943, όντας άρρωστος και κρατούμενος στο «Σωτηρία» κατόρθωσε να αποδράσει και να ενταχθεί στην ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση, αναλαμβάνοντας Α’ Γραμματέας της ΚΟ Πάτρας και στη συνέχεια οργανωτής του Γραφείου Περιοχής στη Νότια Πελοπόννησο.

Το Δεκέμβρη του 1946 εντάχθηκε στον Δημοκρατικό Στρατό (Πελοποννήσου), το 1947 στο Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ στον τομέα Διαφώτισης και κατόπιν υποδιοικητής της Σχολής Αξιωματικών του ΔΣΕ. Στη συνέχεια έγινε Πολιτικός Επίτροπος της 102 Ταξιαρχίας και κατόπιν της 10ης και 1ης Μεραρχίας του ΔΣΕ.

Το 1950 έχοντας περάσει στις Λαϊκές Δημοκρατίες εξελέγη αναπληρωματικό και λίγο καιρό αργότερα τακτικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Επέστρεψε παράνομα στην Ελλάδα στις 7/6/1950 με κομματική αποστολή (την ανασυγκρότηση των παράνομων Κομματικών Οργανώσεων), συνελήφθη στις 20/12/1950 μαζί με άλλους συντρόφους του και στις 19/10/1951 παραπέμφθηκε στο Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών με βάση τον ΑΝ 509/1947.

Στις 15/2/1952, δικάστηκε για δεύτερη φορά ως «κατάσκοπος» με τον μεταξικό νόμο ΑΝ 375/1936. Με ένα κόκκινο γαρίφαλο στο χέρι και οπλισμένος με τη δύναμη και την αξιοπρέπεια του λαϊκού αγωνιστή, μέλους του ΚΚΕ, μετέτρεψε τη δίκη του σε βήμα καταγγελίας κατά των διωκτών του.

Ο Νίκος Μπελογιάννης βάδισε αλύγιστος το δρόμο της υπέρτατης θυσίας: «Η ζωή μου», τόνισε ο ίδιος, «συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του. Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ' αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».

 

 

100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ

«Με ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία...»

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΝΙΚΟ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ

«Ποτέ δεν θα μπορέσουμε να μετρήσουμε αυτούς που έδωσαν την ζωή τους όπως εκείνος. Είναι πάρα πολλοί. Ξαναγεννιούνται συνεχώς», Πωλ Ελυάρ.

Ο Νίκος Μπελογιάννης πήρε τη σκυτάλη της υπέρτατης θυσίας από την Ηλέκτρα, από τους διακόσιους της Καισαριανής, από τον Λιγδόπουλο, από τους χιλιάδες επώνυμους και ανώνυμους, μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, που έδωσαν τη ζωή τους για την απελευθέρωση της κοινωνίας από τα δεσμά του καπιταλισμού.

Ήταν παιδί της επαναστατικής δύναμης της εποχής μας.

Της εργατικής τάξης. Και αγωνίστηκε για τις πιο υψηλές αξίες που γνώρισε η ανθρωπότητα.

Τις κομμουνιστικές αρχές και επιδιώξεις.

Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε στην Αμαλιάδα στις 22 Δεκέμβρη 1915.

Μαθητής του Γυμνασίου γίνεται μέλος της ΟΚΝΕ και δουλεύει δραστήρια για την οργάνωση πυρήνων στα Γυμνάσια της περιοχής.

Τελειώνοντας το Γυμνάσιο γράφεται στη Νομική Σχολή της Αθήνας από την οποία αποβάλλεται τον Ιούλη του 1934 για την επαναστατική του δράση. Λίγο αργότερα συλλαμβάνεται για συμμετοχή σε αγροτικές κινητοποιήσεις στην Ηλεία. Την ίδια χρονιά γίνεται μέλος του ΚΚΕ.

Το 1935 εκλέγεται γραμματέας της ΚΟ Αμαλιάδας του ΚΚΕ και συμμετέχει στις μεγάλες κινητοποιήσεις των σταφιδοπαραγωγών ενάντια στη ληστρική ΑΣΟ. Συλλαμβάνεται και φυλακίζεται στις Φυλακές της Πάτρας. Η δικτατορία του Μεταξά τον βρήκε φαντάρο.

Το Δεκέμβρη του 1936 συλλαμβάνεται για κομμουνιστική δράση στο στρατό και βασανίζεται άγρια. Στη συνέχεια καταδικάζεται σε τρεις μήνες φυλακή και έξι μήνες εξορία. Γυρίζοντας αναλαμβάνει γραμματέας της ΚΟ Ηλείας και αναπτύσσει δράση για την οργάνωση κομμουνιστικών πυρήνων παντού. Συλλαμβάνεται ξανά και καταδικάζεται σε πέντε χρόνια φυλακή και δύο χρόνια εξορία. Οδηγείται στις Φυλακές της Αίγινας και στη συνέχεια στην Ακροναυπλία. Ανάμεσα σε αυτά τα χρόνια των αγώνων και των διώξεων γράφει το βιβλίο «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα». Είναι μόλις 23 χρονών.

Από την Ακροναυπλία παραδίδεται μαζί με άλλους 600 κομμουνιστές ως όμηρος στις γερμανικές αρχές κατοχής και μεταφέρεται σε ιταλικό στρατόπεδο συγκέντρωσης. Βαριά άρρωστος μεταφέρεται στο Χαϊδάρι και μετά στο «Σωτηρία» από όπου απέδρασε. Στέλνεται στην Πελοπόννησο και εντάσσεται στον ΕΛΑΣ. Ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ έδωσε εντολή να εξοντωθεί στη Λακωνία ο Γερμανός στρατηγός Κραζ μαζί με τη συνοδεία του, τον Απρίλη του 1944.

Το 1946 είναι μέλος του Γραφείου Περιοχής Πελοποννήσου του ΚΚΕ και μαζί με τον Βαγγέλη Ρογκάκο διοικούν τα πρώτα ένοπλα τμήματα του Δημοκρατικού Στρατού στο Μοριά.

Το 1947 γίνεται υπεύθυνος Διαφώτισης του Δημοκρατικού Στρατού και του απονέμεται ο βαθμός του ταγματάρχη Πεζικού.

Στη μάχη του Γράμμου, το καλοκαίρι του 1948, βρίσκεται στην κορυφή Γκόλιο όπου τραυματίζεται στο χέρι. Το 1952, μετά την εκτέλεσή του, η ΚΕ του ΚΚΕ παίρνει απόφαση πως, όταν στην Ελλάδα γίνει λαϊκή εξουσία, τότε η κορφή Γκόλιο θα μετονομαστεί σε «Νίκος Μπελογιάννης».

Το καλοκαίρι του 1949 είναι πολιτικός επίτροπος στο τμήμα της 1ης Μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού το οποίο με διοικητή τον Χαρίλαο Φλωράκη (Γιώτης) διενεργεί βαθιά διείσδυση στα μετόπισθεν του αντιπάλου για να ελαφρύνει το βάρος της επίθεσης που δεχόταν ο Δημοκρατικός Στρατός στο Γράμμο. Η διείσδυση γίνεται μέσα από τις γραμμές ενός πανίσχυρου αντιπάλου και δημιουργεί σύγχυση στις δυνάμεις του φτάνοντας με αδιάκοπο πυρ και κίνηση μέχρι τον Ίταμο της Καρδίτσας.

Διήρκεσε 43 μέρες και δόθηκαν 39 μάχες.

Μετά την υποχώρηση του Δημοκρατικού Στρατού παίρνει το δρόμο προς τις Λαϊκές Δημοκρατίες μαζί με χιλιάδες μαχητές και μαχήτριες.

Το 1950 εκλέγεται αναπληρωματικό και στη συνέχεια τακτικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Το καλοκαίρι του 1950 έρχεται στην Ελλάδα με αποστολή την αναδιοργάνωση των παράνομων Κομματικών Οργανώσεων σύμφωνα με τις αποφάσεις της 7ης Ολομέλειας.

Έδωσε όλες του τις δυνάμεις για την ανάπτυξη των Κομματικών Οργανώσεων και για το συνδυασμό της νόμιμης με την παράνομη δράση, αξιοποιώντας κάθε δυνατότητα.

Στις 20 Δεκέμβρη 1950 συλλαμβάνεται.

Αμέσως θάφτηκε στην απομόνωση της Ασφάλειας επί έντεκα μήνες.

Δεν διάβασε ούτε τη δικογραφία.

Σε αυτές τις συνθήκες συνέλαβε την ιδέα της συγγραφής μιας μελέτης πάνω στην ιστορία της ελληνικής σκέψης. Ξεκινάει να την γράφει σε χαρτάκια, ακόμα και τσιγαρόχαρτα, χρησιμοποιώντας το κάρβουνο από καμένα σπίρτα.

Ο Μπελογιάννης μαζί με άλλους 92 παραπέμπεται σε δίκη στο Έκτακτο Στρατοδικείο με την κατηγορία της παραβίασης του νόμου 509 περί μέτρων ασφαλείας του πολιτεύματος και του κράτους.

Από το εδώλιο ο Μπελογιάννης ξεσκεπάζει το κατηγορητήριο αποκαλύπτοντας ότι όλοι δικάζονται για τις ιδέες τους.

«Είμαι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ -είπε στην απολογία του ο Ν. Μπελογιάννης- και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το Κόμμα μου παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας. Στο πρόσωπό μου δικάζεται η πολιτική του ΚΚΕ».

Ο Νίκος Μπελογιάννης και ακόμα 11 καταδικάζονται σε θάνατο, όμως η σαθρότητα του κατηγορητηρίου και η κατακραυγή που ξεσηκώνεται ματαιώνει τα δολοφονικά σχέδια.

Η αστική τάξη όμως θέλει οπωσδήποτε να εκτελεστεί ο Μπελογιάννης.

Οργανώνεται δεύτερη δίκη σε Τακτικό Στρατοδικείο με την κατηγορία της διάπραξης κατασκοπείας.

Το σκηνικό στήνεται με την ανακάλυψη δύο ασυρμάτων, την ύπαρξη των οποίων οι αρχές γνώριζαν πριν ο Μπελογιάννης έρθει στην Ελλάδα. Με την κατηγορία της κατασκοπείας παραπέμπονται 28 και καταδικάζονται σε θάνατο οκτώ. Ανάμεσά τους και ο Μπελογιάννης.

Μετά την απόρριψη της αίτησης χάριτος θα οδηγηθούν στο εκτελεστικό απόσπασμα οι Μπελογιάννης, Μπάτσης, Καλούμενος και Αργυριάδης.

Ήταν βαθιά η νύχτα της Κυριακής 30 Μάρτη 1952 όταν στρατιωτικά αυτοκίνητα μπήκαν στις Φυλακές Καλλιθέας.

Ο βασιλικός επίτροπος ζήτησε από το διευθυντή να παραδοθούν για εκτέλεση οι μελλοθάνατοι.

«Πάμε για καθαρό αέρα;», είπε ο Μπελογιάννης στον αρχιφύλακα που τον ξύπνησε.

«Ναι, σας πάνε για εκτέλεση», του απαντά. 

Ο βασιλικός επίτροπος διάβασε την απόφαση του θανάτου.

Αμέσως μετά τους πέρασαν χειροπέδες και τους ανέβασαν σε ένα από τα στρατιωτικά οχήματα.

Η φυλακή αντηχούσε από φωνές που τους αποχαιρετούσαν.

Η φάλαγγα των αυτοκινήτων διέσχισε τους άδειους ακόμα κεντρικούς δρόμους της Αθήνας και έφτασε στον τόπο της εκτέλεσης, πίσω από το Νοσοκομείο «Σωτηρία». Τη νεκρική σιωπή έσπασαν οι κινητήρες και οι κραυγές των κρατουμένων από τις Νοσοκομειακές Φυλακές της «Σωτηρίας»:

«Μη σκοτώνετε τα αδέλφια μας. Μη σκοτώνεται τον Μπελογιάννη».

Μέσα στις φωνές ακούστηκε η ομοβροντία. 

Ο Νίκος Μπελογιάννης με ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε την αθανασία.

Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο βάδισε αλύγιστος το δρόμο της υπέρτατης θυσίας και η φωνή του αντηχεί ξεκάθαρα:

«Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών... Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του... Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: Να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ' αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».