Η Χαλκορήνη μπροστά στο σπίτι της Έλλης μας διηγείται για το χωριό της την οικογένεια, τις χάρες και τις πίκρες της ζωής, τον έρωτα, τον πόνο του χωρισμού,τα παλιά ήθη κι έθιμα, την ξενιτιά,τις γιορτές τα πανηγύρια. Μέσα από αυτά γράφω τα ποιήματα μου.
Μεγάλωσα περπάτησα,
και βγήκα στο σεργιάνιό,τι είδαν τα μάτια μου
τραγούδι το ΄χω κάνει.
Τραγούδησα τον έρωτα,
τραγούδησα τα νιάτα
σαν κοπελιά τραγούδησα
το νέο που μ' εγάπα
Τραγούδησα βουνοκορφές
λιμάνια και καράβια
τον τσαμπουνιάρη το βοσκό
και το ξενιτεμένο
τον ταχυδρόμο πόρχεται
και γράμμα περιμένω.
Κι όταν εσυκομάζωνα
και τότες τραγουδούσα
για το ξενύχτη μυλωνά
που τόσο αγαπούσα.
Τα πάντα ετραγούδησα
και τραγουδώ τα ακόμη.
Θα γράφω και θα τραγουδώ
χωρίς ν' αλλάξω γνώμη.
τραγούδησα τα νιάτα
σαν κοπελιά τραγούδησα
το νέο που μ' εγάπα
Τραγούδησα βουνοκορφές
λιμάνια και καράβια
τον τσαμπουνιάρη το βοσκό
που'βοσκε τα κοπάδια.
Τραγούδησα τον χωρισμόκαι το ξενιτεμένο
τον ταχυδρόμο πόρχεται
και γράμμα περιμένω.
Κι όταν εσυκομάζωνα
και τότες τραγουδούσα
για το ξενύχτη μυλωνά
που τόσο αγαπούσα.
και τραγουδώ τα ακόμη.
Θα γράφω και θα τραγουδώ
χωρίς ν' αλλάξω γνώμη.
Η ποιήτρια ΕΙΡΗΝΗ ΧΑΛΚΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου