ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Ο ΜΟΥΝΤΟΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΟΝ ΠΟΤΑΜΟ ΤΥΡΟΚΟΜΑ

Μουντογιάννης με τα εγγόνια του

Το τυρί έχει ανέβει στην επιφάνεια.έτιμο ψημένο για να μπεί στα τρεβόλια
Το τυροκομιό

Μια από τις κύριες δραστηριότητες των κατοίκων είναι η κτηνοτροφία. Άλλωστε η Νάξος είναι γνωστή για τα τυριά της και την ποιότητα του κρέατος που παράγει, και ιδιαίτερα σήμερα που το διατροφικό «τοπίο» είναι θολό το γεγονός αυτό τους δίνει ακόμα μεγαλύτερη αξία.
Οι κτηνοτρόφοι, στην πλειοψηφία τους, εκτρέφουν κοπάδια σε ελεύθερη βοσκή και συχνά αλλάζουν τόπο διαμονής το καλοκαίρι, κατηφορίζοντας προς τα πεδινά προκειμένου τα ζώα τους να βρίσκουν τροφή και το καλοκαίρι.
Διάσημο είναι το κεφαλοτύρι που παράγουν, το ανθότυρο και το ξινότυρο, ενώ η Ένωση Κτηνοτρόφων παράγει την ναξιώτικη γραβιέρα, και το παραδοσιακό νωπό βούτυρο. Πολλοί από τους παραγωγούς ανεβαίνουν οι ίδιοι στην Αθήνα για να πουλήσουν τα προϊόντα τους στις λαϊκές αγορές ή σε μικρά μαγαζιά και έχουν σταθερή πελατεία.

Ο ΜΟΥΝΤΟΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΟΝ ΠΟΤΑΜΟ ΤΥΡΟΚΟΜΑ
ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΓΑΜΠΡΟΥ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΕΠΤΑΗΜΕΡΟΥ

Εστάλησαν από το Γεώργιο Μανωλά

Κατσιάνου Ελευθερία Νάξος, για ποικιλία

Νάξος, για ποικιλία
Η Νάξος ή Αξιά είναι το μεγαλύτερο και πιο εύφορο νησί των Κυκλάδων. Βρίσκεται ακριβώς στο κέντρο του Αιγαίου και συγκεκριμένα στις ανατολικές Κυκλάδες.
Θα φτάσετε:

Ακτοπλοϊκώς. Η διάρκεια του ταξιδιού κυμαίνατε αναλόγως το τύπο του πλοίου που θα επιλέξετε ( με συμβατικό: 5,5 ώρες – με catamaran: 3 ώρες και 50 λεπτά) και από Ραφήνα: 3 ώρες και 35 λεπτά με catamaran.
Αεροπορικώς. Η πτήση από το αεροδρόμιο της Αθήνας διαρκεί 35 λεπτά. Το αεροδρόμιο της Νάξου βρίσκεται 1χμ. από τη Χώρα και μπορείτε να μεταβείτε από και προς αυτό είτε με ταξί είτε με λεωφορείο..
Αυτό το νησί έχει είσοδο.

Η μαρμάρινη πόρτα – ή Πορτάρα όπως χαρακτηριστικά λέγεται – στο λιμάνι της Νάξου βρίσκεται εκεί για κάποιο λόγο. Υπήρξε κάποτε πόρτα ενός ναού, αφιερωμένου στον θεό του φωτός, του Απόλλωνα.

Τώρα είναι είσοδος ενός άλλου ναού, της Νάξου.

Περάστε και αποτιμήστε φόρο τιμής.

Η Νάξος θα γίνει η λατρεία σας.
Η ποικιλία των εικόνων είναι αδιανόητη καθιστώντας την Νάξο ξεχωριστή. Θα φανταζόσασταν ποτέ πως θα μπορούσατε να συναντήσετε αετούς σε βουνοκορφές ενός κυκλαδίτικου νησιού; Λοιπόν φανταστείτε το ή καλύτερα ανακαλύψτε το. Εύφορες κοιλάδες με άφθονο νερό, μαγευτικές παραλίες και ενετικά χωριά με κάστρα που ξεγελούν τα μάτια από τους καθιερωμένους κυκλαδίτικους τόνους. Εδώ όλα βρίσκουν το χρυσό τους μέτρο, βρίσκουν την έκταση για να συνυπάρξουν.

Η Χώρα του νησιού σας καλωσορίζει με το που θα κατεβείτε στο λιμάνι. Αρχοντική, με ένα ογκώδες κάστρο να την στεφανώνει φαίνεται να ακροβατεί ανάμεσα σε ένα ένδοξο ενετικό παρελθόν – ( ήταν το κέντρο του δουκάτου του Αιγαίου ) – και σε ένα «ζωντανό» παρόν με πλήθος καταστημάτων, μπαρ, cafe και εστιατορίων.
Κάντε μία βόλτα στα λιθόκτιστα καλντερίμια του κάστρου και αναζητήστε το Ενετικό Μουσείο στον πύργο Della Rocca Barozzi καθώς και την Εμπορική Σχολή που σήμερα στεγάζεται το αρχαιολογικό Μουσείο και το Ιστορικό Αρχείο Νάξου.

Και το βράδυ η Χώρα δείχνει το άλλο πρόσωπο της, αυτό της έντονης διασκέδασης.
Η Νάξος είναι φημισμένη για τα ορεινά χωριά της, διαμάντια παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, τοπικών εθίμων και αυθεντικής φιλοξενίας.

Κοντά βρίσκεται η Παναγία η Φιλοτίτισσα με ένα γλυπτό καμπαναριό καθώς και ο πύργος του Μπαρότσι, κατάλοιπο της ενετοκρατίας. Λίγο πιο έξω από το Φιλότι είναι το μονοπάτι που οδηγεί στην σπηλιά του Δία με συμπλέγματα σταλαγμιτών.
Τόσα ακόμα χωριά απλώνονται μπροστά σας. Όρεξη να υπάρχει και δεν θα χορταίνετε.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στον σπουδαιότερο αρχαιολογικό χώρο του νησιού, τον ιερό ναό της Θεάς Δήμητρας κατασκευασμένος ολόκληρος από λευκό μάρμαρο. Τα έργα αναστύλωσης του ναού έχουν ολοκληρωθεί και τα ευρήματα φυλάσσονται σε μουσείο κτισμένο μέσα στον αρχαιολογικό χώρο.

Και από παραλίες υπάρχει μία για κάθε γούστο.

Οι οργανωμένες Άγιος Γεώργιος, Άγιος Προκόπης και Αγία Άννα με δυνατότητες για διάφορα θαλάσσια σπορ.
Η Ψιλή Άμμος για βουτιές με ησυχία και αν διανύσετε ακόμα 7 χλμ θα συναντήσετε τον Πάνορμο την πιο απομακρυσμένη παραλία του νησιού.
Στη νότια πλευρά της Πλάκας οι παραλίες Καστράκι και Μικρή Βίγλα. Ο μεγάλος βράχος στη Μικρή Βίγλα θεωρείται κατάλληλο σημείο για windsurfing και kitesurf, αποτελώντας το σημείο συνάντησης των φανατικών των σπορ. Εκεί είναι και το νησάκι της Παρθένου, πολύ ενδιαφέρον για καταδύσεις αφού στο σημείο εκείνο βρίσκονται βυθισμένα ερείπια οικισμού.


Η Νάξος όμως δεν είναι μόνο οι παραλίες της. Η περιβαλλοντική αξία της έχει αναγνωριστεί διεθνώς και η ελληνική Πολιτεία έχει περιλάβει τμήμα της στο ευρωπαϊκό δίκτυο προστατευόμενων περιοχών Natura 2000. Επίσης έχουν θεσπιστεί 7 καταφύγια

άγριας ζωής.
Αν φύγετε από το νησί χωρίς να δοκιμάσετε τα τοπικά προϊόντα τότε το ταξίδι θα μείνει λειψό. Ξεχωρίζει η ναξιώτικη γραβιέρα, η οποία ανήκει στα πιο δημοφιλή ελληνικά τυριά και το διάσημο λικέρ Κίτρο.

Το μέγεθος και η ομορφιά του χώρου στην διάθεση σας.

Για i-live.gr , Κατσιάνου Ελευθερία

ΚΟΡΩΝΟ

ΣΚΑΔΟ
ΚΟΡΩΝΙΔΑ

ΤΡΙΠΟΔΕΣ

Γαλάτσι 1976 Α' Παναξιακό Φεστιβάλ που διοργάνωσε ο Συλλόγος Κορωνίδας Νάξου. (Πάνε αυτές οι εποχές)!!!!!!

«άγνωστοι» Ναξιώτες αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης

«άγνωστοι» Ναξιώτες αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης

Στέφανος Τσάφος

γράφει ο φιλόλογος Νίκος Ι. Λεβογιάννης

η μάχη της Καισαριανής

Ο Στεφανής Τσάφος, αδελφός του πρωταντάρτη του ΕΛΑΣ Μανώλη Τσάφου, στέλεχος του 2ου Συντάγματος ΕΛΑΣ της Αθήνας, Ναξιώτης την καταγωγή (από τον Δανακό), προσφυγόπουλο στην Καισαριανή απ’ τα Βουρλά της Μικρασίας, σκοτώθηκε πολεμώντας ηρωικά τους Ναζί και τους γερμανοτσολιάδες στην Μάχη της Καισαριανής στις 15 προς 16 Ιουνίου 1944.

Μια από τις κορυφαίες αλλά και τραγικές πράξεις της Κατοχής και της Αντίστασης ήταν εκείνη της μάχης της Καισαριανής, ανάμεσα στο 2ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ Αθήνας (200 μαχητές) και σε 1300 γερμανούς και ταγματασφαλίτες βαριά οπλισμένους, οι οποίοι για πολλοστή φορά εισέβαλαν τα ξημερώματα της 15 προς 16η Ιουνίου στην Καισαριανή, στην προσπάθειά τους να την καταλάβουν αιφνιδιάζοντας τον αδούλωτο κι ανυπότακτο λαό της Καισαριανής. Και αφού έστησαν ένα τεράστιο μπλόκο γύρω απ’ την ελεύθερη και απάτητη προσφυγική συνοικία, προχώρησαν σε μαζικές συλλήψεις και εκτελέσεις πατριωτών επί τόπου.

Το 2ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ, από νωρίς είχε πάρει θέσεις έτοιμο να επέμβει για να διαλύσει το μπλόκο και να προστατέψει τις γειτονιές και το λαό της Καισαριανής. Η επίθεση του ΕΛΑΣ έγινε προς τα ξημερώματα από δυο μεριές, στην κεντρική λεωφόρο της Καισαριανής και από την πλευρά του Βύρωνα και της Γούβας. Οι Γερμανοί αιφνιδιάστηκαν, το μπλόκο διαλύθηκε και οι συλληφθέντες πατριώτες έμειναν ελεύθεροι. Η σύγκρουση που ακολούθησε κράτησε μέχρι το πρωί, αλλά οι Γερμανοί δεν μπόρεσαν και πάλι να υποτάξουν την Καισαριανή.

Το μεγαλύτερο τμήμα των ανταρτών του ΕΛΑΣ υποχώρησε προς τον Καρέα και τη Ν. Ελβετία, όπου όμως υπήρχε ισχυρό γερμανικό μπλόκο, αλλά οι ΕΛΑΣίτες κατάφεραν να ξεφύγουν.

Ο Στεφανής Τσάφος, χτυπημένος βαριά στο πόδι, δεν μπόρεσε να ακολουθήσει τους συναγωνιστές του και, αφού τους παρότρυνε να φύγουν, ο ίδιος κρύφτηκε μέσα στα χωράφια σ’ ένα λάκκο, όπου αργότερα τον ανακάλυψαν οι τσολιάδες, οδηγημένοι απ’ τα ματωμένα αχνάρια πάνω στο χώμα και τον συνέλαβαν.

Αλλά και η ομάδα του γραμματέα του ΚΚΕ Καισαριανής Απόλλωνα Δαβλάκου, βρέθηκε περικυκλωμένη από τους Γερμανούς σ’ ένα υψωματάκι στη θέση «Αστέρι» κοντά στο μοναστήρι της Καισαριανής. Ήταν ο Απόλλωνας Δαβλάκος, ο Πρόδρομος Αδραμίτογλου, ο Σωτήρης Βενιέρης, ο Ανδρέας Κρυσταλάκος, ο Μιχάλης Μενεγάκης, ο Νίκος Νταλιάνης και ο Γιώργος Πολεμαρχάκης. Τα ξημερώματα ακούστηκαν εκεί πυροβολισμοί και ριπές που κράτησαν αρκετή ώρα. Τα επτά παλικάρια της ομάδας του Δαβλάκου και σύντροφοι του Τσάφου βρέθηκαν πριν το μεσημέρι γαζωμένοι απ’ τις σφαίρες του εχθρού στο λόφο όπου είχαν περικυκλωθεί. Είχαν πολεμήσει και οι επτά με ηρωισμό και στο τέλος φύλαξαν καθένας μια σφαίρα για τον εαυτό του, για να μην παραδοθούν ζωντανοί στον εχθρό.

Κατά τις 9 00΄ το πρωί μια κουστωδία από γερμανοτσολιάδες έσερνε στη λεωφόρο Καισαριανής «θριαμβευτικά» πάνω σε ένα γάιδαρο τον τραυματισμένο ΕΛΑΣίτη Στέφανο Τσάφο με φωνές και βλαστήμιες. Τον μετέφεραν στις γερμανικές φυλακές στο Γουδή, όπου βασανίστηκε άγρια, του έκαψαν το σώμα και του τσάκισαν τα κόκκαλα. Το ατρόμητο όμως παλικάρι δεν λύγισε. Στη διάρκεια της ανάκρισης μέσα στο γραφείο του γερμανού αξιωματικού ανακριτή, όρμησε και άρπαξε ένα όπλο που βρισκόταν πάνω στο γραφείο, αλλά δεν πρόλαβε να ρίξει, τον σκότωσαν επί τόπου οι φρουροί του, πανικόβλητοι και έκπληκτοι συνάμα. Κάποιοι συναγωνιστές του αφηγούνται ότι στη συνέχεια οι ταγματασφαλίτες περιέλουσαν το πτώμα του με βενζίνη και το έκαψαν. Ήταν 16 Ιουνίου 1944.

Ο Καισαριανιώτης ποιητής Κ. Καλατζής έγραψε για τον Στέφανο Τσάφο τους παρακάτω στίχους:

«Σαν το λιοντάρι σ’ έπιασαν το βαρυλαβωμένο,

μα σπας στη δίκη τα δεσμά κι απάνω τους χυμίζεις,

τα βόλια κι αν σε φάγανε νεκρός τους φοβερίζεις».

Ένα απέριττο μνημείο έχει στηθεί στον τόπο της θυσίας αυτών των παλικαριών και κάθε χρόνο στην επέτειο της μάχης ο δήμος Καισαριανής τιμά τους 10 ήρωες που έπεσαν πολεμώντας εκείνη τη μέρα. «Και σ' εκείνο το μπλόκο της 16 προς 17 του Ιούνη του 1944, εφτά παλικάρια ΕΠΟΝίτες, αψήφησαν το θάνατο μπροστά σε εκατοντάδες ναζιστές και ζαπτιέδες. Κάλλιο ο τιμημένος θάνατος, παρά η ατιμωτική παράδοση. Μια σφαίρα κράτησε ο καθένας τους και αυτοκτόνησαν. Τον Στεφανή Τσάφο, λαβωμένο τον βάλανε πάνω σ' ένα γάιδαρο και τον εκτέλεσαν στο Γουδί. Τους Κυριάκο Φερεντίνο και Γερμανό Χατζηνόπουλο τους κατακρεούργησαν στην κυριολεξία στο νεκροταφείο».

Η φωτογραφία του Στέφανου Τσάφου μαζί με ένα σύντομο βιογραφικό βρίσκεται ανάμεσα στις φωτογραφίες των δεκάδων αγωνιστών από την Καισαριανή, στη μόνιμη έκθεση για την Εθνική Αντίσταση, μέσα στο δημαρχείο της Καισαριανής. (από τον υπό έκδοση β΄ τόμο του βιβλίου «Νεότερη Ιστορία της Νάξου» του Νίκου Λεβογιάννη).

«άγνωστοι» Ναξιώτες αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης

«άγνωστοι» Ναξιώτες αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης

Μανώλης Τσάφος

γράφει ο φιλόλογος Νίκος Ι. Λεβογιάννης

Τον Μάρτιο 1997 Ο δήμος Καισαριανής έδωσε σ' ένα δρόμο τ' όνομα: "Οδός ΑΔΕΛΦΩΝ ΤΣΑΦΟΥ", τιμώντας τη μνήμη τεσσάρων αδελφών, που έδωσαν το παρόν και δύο απ’ αυτούς τη ζωή τους στον απελευθερωτικό αγώνα του λαού μας εναντίον των Γερμανών.
Η οικογένεια Τσάφου είχε έρθει στην Καισαριανή από τα Βουρλά της Μικράς Ασίας μετά την καταστροφή του 1922. Οι παπούδες τους ήταν Ναξιώτες εργάτες γης απ’ τον Δανακό, που εγκαταστάθηκαν στα Βουρλά, τη Νάξο της Μικράς Ασίας, προς το τέλος του 19ου αιώνα, όπως χιλιάδες άλλοι Ναξιώτες την περίοδο από το 1830 μέχρι το 1897.
Ο πατέρας Τσάφος σφάχτηκε από τους Τούρκους όταν καταλήφθηκαν και πυρπολήθηκαν τα Βουρλά, που αντιστάθηκαν στους Τσέτες του Κεμάλ Ατατούρκ. Η απορφανισμένη οικογένεια, τέσσερα αγόρια (Μανώλης, Στέφανος, Γιώργος, Γιάννης) και δύο κορίτσια, μετά από πολλά βάσανα κατάφεραν να φθάσουν στην Ελλάδα μαζί με το ένα εκατομμύριο των προσφύγων της Μικρασιατικής καταστροφής και εγκαταστάθηκαν στην Καισαριανή. Εκεί θα τους βρει και η νέα περιπέτεια του Ελληνισμού, η Κατοχή και η Αντίσταση.
Σαράντα εννιά φορές οι Γερμανοί κατακτητές και οι ταγματασφαλίτες συνεργάτες τους θα αποπειραθούν στη διάρκεια της Κατοχής να πατήσουν το ελεύθερο χώμα της Καισαριανής, αλλά άλλες τόσες θα αποτύχουν. Οι ηρωικοί αγώνες του λαού της, με μπροστάρη τον ΕΛΑΣ Καισαριανής, θα την κρατήσουν ελεύθερη απ’ τον κατακτητή και τους ταγματασφαλίτες, αλλά θα χύσει γι’ αυτό πολύ αίμα ο αδούλωτος λαός της, Μικρασιάτες πρόσφυγες στην πλειοψηφία του, θα χαθούν εκατοντάδες ανθρώπινες ζωές και θα καταγραφούν μυθικές ηρωικές πράξεις.
Σ’ ένα αλσύλλιο της Καισαριανής στις 15 Μάη 1941 ο Άρης Βελουχιώτης, με την επιστροφή του στην Αθήνα απ’ το Αλβανικό μέτωπο, οργάνωσε με ελάχιστους συμπολεμιστές και συναγωνιστές του, την πρώτη ολιγάριθμη συγκέντρωση στην οποία μίλησε για τον ένοπλο αγώνα, για το νέο ’21. Στην αρχή «δεν τον πιστεύουν, αλλά τους αρέσει να τον ακούνε». Εκεί ανάμεσα στους ακροατές του Άρη βρισκόταν και ο Μανώλης Τσάφος (Δ. Χαριτόπουλος: «Άρης ο Αρχηγός των Ατάκτων», σ. 42).
Όταν ένα χρόνο μετά, στις 24 Μαΐου 1942, ο Άρης θα ξεκινήσει τον ένοπλο αγώνα με τον ΕΛΑΣ, για να γράψει στα βουνά της ελεύθερης Ελλάδας το έπος της Αντίστασης, πολλοί από εκείνους που συναντήθηκαν στο αλσύλλιο της Καισαριανής θα βρεθούν δίπλα του στα βουνά της Ρούμελης κι ανάμεσά τους ο Μανώλης Τσάφος, πρώτος αντάρτης της Αθήνας, που θα γίνει ένας από τους πρώτους αντάρτες του Βελουχιώτη (Δ. Χαριτόπουλος: ό.π., σ. 42) και θα μείνει δίπλα του σε όλη τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα, πιστός σύντροφος και συμπολεμιστής του. Κι όταν μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας ο Άρης θα διαφωνήσει και θα βγει ξανά στο βουνό, αναζητώντας εναγωνίως την οργάνωση ενός νέου αντάρτικου, ενός Νέου ΕΛΑΣ, ο Μανώλης Τσάφος θα είναι και πάλι δίπλα του και θα πέσει νεκρός σε μια απ’ τις τελευταίες μάχες λίγο πριν το τραγικό τέλος του Άρη.
Η προτελευταία μάχη πριν το τέλος, που έδωσε ο Βελουχιώτης με την ομάδα του, έγινε στη συνοριακή γραμμή με την Αλβανία έξω από το χωριό Καλή Βρύση της περιφέρειας Καστοριάς στις 25 Απριλίου 1945, όταν βρέθηκαν περικυκλωμένοι από ισχυρές αγγλοελληνικές δυνάμεις, που έβαζαν εναντίον τους με πυκνά πυρά οπλοπολυβόλων.
Οι αντάρτες χωρίστηκαν σε δύο ομάδες και κατάφεραν κινούμενοι αθόρυβα μέσα στη νύχτα να «γλιστρήσουν» έξω από τον κλοιό των εχθρικών δυνάμεων και να συγκεντρωθούν πάνω στη ράχη στο αλβανικό φυλάκιο. Στη νυχτερινή εκείνη συμπλοκή σκοτώθηκε ένας αντάρτης, ο Μανώλης Τσάφος, τραυματίστηκαν πέντε και ένας συνελήφθη αιχμάλωτος.
Οι αντάρτες πέρασαν στη συνέχεια στην Αλβανία για ελάχιστες ώρες, αφού προηγουμένως έθαψαν πάνω στη συνοριακή γραμμή τον αξέχαστο πρωταντάρτη από την Καισαριανή Μανόλη Τσάφο. Τον νεκρό αγωνιστή προέπεμψαν ο παπάς της Καλής Βρύσης, λίγοι χωρικοί και οι τιμητικές ομοβροντίες των ανταρτών σαν ύστατο αποχαιρετισμό σε έναν αγαπημένο συναγωνιστή τους ( Δ. Χαριτόπουλος: Άρης ο αρχηγός των ατάκτων», Εξάντας 2003, σ. 707-708).
Σήμερα η φωτογραφία του Μανώλη Τσάφου μαζί με ένα σύντομο βιογραφικό βρίσκεται ανάμεσα στις φωτογραφίες δεκάδων αγωνιστών από την Καισαριανή, στη μόνιμη έκθεση για την Εθνική Αντίσταση, που βρίσκεται μέσα στο δημαρχείο της Καισαριανής. Σ’ αυτή την έκθεση υπάρχουν και πολλοί άλλοι Ναξιώτες πρόσφυγες απ’ τα Βουρλά, αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης.

Αξίζει να το δεις … Από τον Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αιγαίου (Τμήμα Περιβάλλοντος),Γιάννη Ν. Χατζόπουλο

Από τον Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αιγαίου

(Τμήμα Περιβάλλοντος),
Γιάννη Ν. Χατζόπουλο,
πήραμε το video που δείχνει
τα μυστικά του Παρθενώνα
και επίσης δείχνει τη Νάξο.

ΑΞΙΩΤΙΚΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ

Στο δικαστήριο ήταν κατηγορούμενος ο γερο- Ναξιώτης. Η κατηγορία ήταν "έργω εξυβρισις"
Κατήγορος ο γειτονάς του. Στο τέλος της διαδικασίας ο Πρόεδρος επιβάλλει πρόστημο εκατό
δραχμών επειδή είχε μουτζώσει το γείτονα. Αφού άκουσε την καταδίκη ρώτησε τον Πρόεδρο,
με ειρωνικό ύφος, επειδή θεωρούσε μικρή την καταδίκη.
"Δε μου λες κύριε πρόεδρε, οποιοδήποτε μουντζώσω θα πληρώσω ένα εκατοστάρικο."
Ο πρόεδρος του απαντά. Ναι. Τότε ο γέρος βγάζει δυο εκατοστάρικα, και τα βάζει επάνω στην έδρα του Προέδρου, παίρνει θέση απέναντι και του λεεί προτείνοντας τα χέρια με ανοικτές
τις παλάμες:
<<Επαρέ τα λοιπό κ. Πρόεδρε>>!.......

ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΤΗΝ ΚΩΜΙΑΚΗ ΝΑΞΟΥ

Στην αυλή της εκκλησιάς ο Γιώργος Βιτζηλαίος,ο Μιχάλης Αλιμπέρτης και ο Φρατζέσκος Φατούρος μας διασκέδασαν με παραδοσιακά τραγούδια της Κωμιακής

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΑΛΙΜΠΕΡΤΗ

ΑΞΙΩΤΙΚΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ

Ένας γερο-βρακάς Ναξιώτης έκανε τον περίπατό του στην όμορφη παραλία της Σύρου.

Μια δίκη για κάτι μικροδιαφορές τον είχε φέρει ως εκεί με τη Μοσχάνθη.

Λεβεντόκορφος ο γέρος με τα γκρίζα μαλλιά και το στριφτό μουστάκι,τράβηξε την προσοχή σε δυό κυρίες που απολάμβαναν το δειλινό σε μια βάρκα θέλησαν να πειράξουν τον γέρο βρακά

και του λένε:

Παππού πουλάς την βράκα σου?

Ο γέρος παραξενεύτηκε!

Στράβωσε το μουστάκι του, στηρίχτηκε στο ραβδί του και μονομιάς απάντησε

"η βράκα κερά μου πάει με τ΄άρμπουρο μαζί"

Κι οι κυρίες.........οπού φύει-φύει......

Γάμος Γερμάνου και Μαρίας Νάξος 3/7/2010

Γάμος Γερμάνου και Μαρίας 3/7/2010 στην Νάξο.

Τους ευχόμαστε να ζήσουν ευτυχισμένοι.

«άγνωστοι» Ναξιώτες αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης

«άγνωστοι» Ναξιώτες αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης

Κάτσαρης Αυγουστής (1918-1944) από τον Δαμαριώνα

εκτελέστηκε από τους Γερμανούς τον Αύγουστο 1944

γράφει ο φιλόλογος Νίκος Ι. Λεβογιάννης

Στην πολύχρονη έρευνά μου για τη νεότερη ιστορία της Νάξου (ο β΄ τόμος θα κυκλοφορήσει προς το τέλος του 2010, με καθυστέρηση λόγω οικονομικών δυσχερειών) συχνά βρέθηκα μπροστά σε εκπλήξεις, που αφορούσαν γεγονότα, αλλά και πρόσωπα. Με συγκλόνισε ιδιαίτερα η ιστορία άγνωστων σε μένα αγωνιστών πατριωτών, που έδρασαν στη διάρκεια της Κατοχής κυρίως στην Αθήνα, μερικοί από τους οποίους εκτελέστηκαν από τον κατακτητή το 1944.

Ποιος γνωρίζει τον Αυγουστή Κάτσαρη από τον Δαμαριώνα και τον Μανώλη Μανωλά από την ορεινή Νάξο, οι οποίοι εκτελέστηκαν από τους Ναζί το 1944 στην Αθήνα; Άγνωστες μας είναι και οι αγωνίστριες της Εθνικής Αντίστασης: Ειρήνη Σιδερή από την Κόρωνο, Στέλλα Μαργαρίτη-Λεγάκη απ’ το Σαγκρί, Γιούλη Λιναρδάτου επίσης απ’ το Σαγκρί. Την ιστορία αυτών και άλλων αγωνιστών θα προσπαθήσουμε να φωτίσουμε στα επόμενα άρθρα μας, ως ελάχιστο φόρο τιμής.

Ο ΕΑΜίτης αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης Αυγουστής Ιω. Κάτσαρης γεννήθηκε στον Δαμαριώνα Νάξου το 1918 από φτωχή και πολυμελή οικογένεια, ήταν γιος του Γιάννη και της Μαργαρίτας Κάτσαρη. Ξενιτεύτηκε νεαρός στην Αθήνα πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στο Πολεμικό Ναυτικό. Εργαζόταν στην Εταιρία Υδάτων όπου οργανώθηκε στο ΕΑΜ και ανέπτυξε αντιστασιακή δράση επί κεφαλής ομάδας ΕΑΜιτών αγωνιστών στην περιοχή της Γούβας (Άγιος Αρτέμιος Παγκρατίου), όπου έμενε με τον αδελφό του Νίκο.

Ο λαουθιέρη, στιχοπλόκο και συνθέτη από την Κωμιακή της Νάξου, Βασίλης Χατζόπουλος

Ο λαουθιέρη, τραγουδιστής και συνθέτη από την

Κωμιακή της Νάξου, Βασίλη Χατζόπουλο


Φθινόπωρο του 1999 στο ρακιτζό στην Αγιά Κωμιακίτες πίνου και γλεντάνε, με το Βασίλη Χατζόπουλο στο τραγούδι, το Μιχάλη Αλιμπέρτη στη τζαμπούνα και το Βαγγέλη Κορρέ στο ντουμπάκι "εγώ με του ψαρά παιδί" βιντεο του Βασίλη Αλιμπέρτη

Σας προσφέρουμε τα ερεθίσματα, εσείς κάντε απλά τη διαδρομή στον οικισμό του Σκεπονιού

Σκεπόνι
Το φράγμα της Φανερωμένης

Ο πύργος του Σκεπονιού, χτισμένος πάνω σʼ ένα βράχο

που χρησίμευε παλιότερα ως φρούριο για τους πειρατές.

Σκεπόνι οικισμό Κωμιακής

Για όσους αρέσει η πεζοπορία...ο οικισμός του Σκεπονιού, προσφέρεται τόσο για τη διαδρομή απο τα δύσβατα μονοπάτια της Κωμιακής όσο και απο το Φράγμα της Φανερωμένης. Πραγματικά, ένας πανέμορφος παραδοσιακός οικισμός που περιβάλλεται από ψηλά άγρια δέντρα όπως πλατάνια, πρινιές, αγριλιές, ασφονταμιές, ντρίδες(δρυς) που ορθώνονται μέσα στις άφθονες ρεματιές, όπου το νερό, ορμητικό, ρέεικατα την διάρκεια του χρόνου.

Χαρακτηριστικός είναι ο πύργος του Σκεπονιού, χτισμένος πάνω σʼ ένα βράχο που χρησίμευε παλιότερα ως φρούριο για τους πειρατές. Το ίδιο αξιόλογες είναι οι εκκλησίες της Αγίας-Μαρίνας (1600 πΧ) και του Αγίου-Γεωργίου (1416 πΧ) οι οποίες βρίσκονται στην περιοχή. Στη δεύτερη, είναι η πρώτη φορά που συναντάμε στο νησί, τοιχογραφία σωζόμενη με προσωνυμία ενός Αγίου,του Αγίου Γεωργίου Σκεπόνιου.

ΣΩΤΗΡΑΣ ΣΚΕΠΟΝΙ

ΠΑΛΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΩΜΙΑΚΗΣ

1876-1969 ΒΑΣΙΛΙΟΣ Ι, ΒΙΤΖΗΛΑΙΟΥ (ΜΑΡΚΑΙΑΝΟΒΑΣΙΛΗΣ)

ΓΙΑΝΑΡΟΣ ΚΑΙ ΕΡΓΑΡΟΣ

Διάλειμμα από προσωπική εργασία στη κοινότητα. Aπό από αριστερά Γεώργιος Β. Βιτζηλαίος (Έργαρος),Δημήτριος Ν. Κωνσταντινήδης, Γεώργιος Μπαϊρακτάρης, Ευστάθιος Χωριανόπουλος,(Σταθάκης) Νικόλαος Ι. Κορρές (Παρεντρονικολάκης), Ιωάννης Ν. Χωριανόπουλος (Σμπαπογιάννης). Αυγουτής Φιληποπολήτης,Ιωάννης Μ. Κορρές (Σακιάρης)Ιωάννης Β. Βιτζηλαίος (Γιάνναρος).

«άγνωστοι» Ναξιώτες αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης

Ειρήνη Αντωνίου Σιδερή

«άγνωστοι» Ναξιώτες αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης

γράφει

ο φιλόλογος Νίκος Ι. Λεβογιάννης

Η Ειρήνη Αντωνίου Σιδερή (του Μπεαντώνη και της Σοφίας, γεννήθηκe στις 22.3.1925, στην Κόρωνο Νάξου. Σε μικρή ηλικία έφυγε στην Αθήνα, όπου αρχικά εργάστηκε ως υπηρέτρια και στη συνέχεια έγινε νοσοκόμα ίσως στον Ερυθρό Σταυρό. Στην Αθήνα γνώρισε τον Κυριάκο Καλυβίτη με τον οποίο παντρεύτηκαν το 1940. Με την κήρυξη του πολέμου ο

Καλυβίτης έφυγε στο μέτωπο. Η Ειρήνη, που ήταν ήδη έγκυος, γύρισε στο χωριό της, όπου το 1941 γέννησε ένα κοριτσάκι την Σοφία.

Ο πόλεμος τελείωσε και άρχισε η μακριά νύχτα της Κατοχής, αλλά ο άνδρα τής Ειρήνης δεν γύρισε πίσω, ούτε και είχε κάποια είδηση από αυτόν. Στην απόγνωσή της άφησε το μωρό στους γονείς της και έφυγε στην Αθήνα για να τον αναζητήσει, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Κάποια στιγμή μόνο έφτασε σ’ αυτήν μια θολή πληροφορία ότι ο άνδρας της είχε συλληφθεί αιχμάλωτος από τους Γερμανούς και είχε μεταφερθεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Για τις «ελληνικές αρχές» ήταν αγνοούμενος. Η Ειρήνη στη συνέχεια μπήκε στην Αντίσταση και οργανώθηκε στο ΕΑΜ και ως νοσηλεύτρια εντάχτηκε στα νοσοκομεία του βουνού που οργάνωνε ο ΕΛΑΣ και έδρασε ως αντάρτισσα στο Πήλιο.