Ένα χαρακτηριστικό «σημάδι» του χωριού, το ρολόι της εκκλησίας, μετά από μακρο χρόνια «ασθένεια»… απεβίωσε οριστικά.Όμως, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το ρολόι, ήταν μια δωρεά του αείμνηστου Νικόλαου Σιδερή, το οποίο τοποθετήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Έκτοτε, εκτός από λίγο λαδάκι, το οποίο είχε δώσει ο δωρητής και είχε υποδείξει πως, πότε και που θα έμπαινε, καμία άλλη συντήρηση ή ότι έχει σχέση μ’ αυτήν δεν έγινε στο ρολόι, με αποτέλεσμα, εδώ και αρκετά χρόνια, να παρουσιάσει το πρώτο σύμπτωμα το οποίο ήταν: μέσα στην εβδομάδα (όπου διαρκούσε και το μηχανικό κούρδισμά του) να περνάει ένα τέταρτο μπροστά. Η δεύτερη μεγάλη ζημιά που έπαθε ήταν σχετικά με το χτύπημα. Όταν ήταν να χτυπήσει την ώρα (στο 12 ή την μισή ώρα στο 6) ένας μοχλός ελευθέρωνε ένα γρανάζι και αυτό έδινε ώθηση σε άλλο, που ήταν συνδεδεμένο με την καμπάνα που χτυπούσε. Αυτός, λοιπόν, ο μοχλός κάποια στιγμή μισοελευθέρωνε το γρανάζι, ας πούμε στις 12:00 με αποτέλεσμα να μην χτυπήσει τότε. Στις 12:30 που το ελευθέρωνε πλήρως, χτυπούσε 12:00, που δεν είχε χτυπήσει προηγουμένως και έτσι γινόταν ένα αλαλούμ με τα χτυπήματα. Έτσι, λοιπόν, απομονώθηκε η καμπάνα και κουρδιζόταν το ρολόι, σκέτο, ώσπου, εδώ και έναν μήνα, το ρολόι, μετά από άλλη μία επιπλοκή, σταμάτησε οριστικά.
Πριν τρία ή τέσσερα χρόνια (εκείνη την περίοδο, εγώ κούρδιζα το ρολόι κάθε Κυριακή μετά την εκκλησία) και εφόσον είχαν ήδη παρουσιαστεί τα προβλήματά του, επικοινώνησα (σε συνεννόηση με το συμβούλιο της εκκλησίας) με το κατάστημα του δωρητή, το οποίο τώρα το έχει ο εγγονός του, και εκθέτοντάς του την ιστορία του ρολογιού και το τι μπορεί να γίνει, μου είπε ότι πρέπει να έρθει να δει ακριβώς τι θέλει, αλλά δεν κατάφερε να έρθει εξαιτίας κάποιων δικών του δυσκολιών έως ενάμισι χρόνο μετά. Τότε ακριβώς, και εφόσον σταδιακά είχαν ξαναγίνει τηλέφωνα για τον λόγο της καθυστέρησης, στην τελευταία επικοινωνία του είπα ότι αν δεν μπορεί τελικά να αναλάβει το έργο, να βρούμε κάποιον άλλον, και μου είπε ότι μάλλον έτσι πρέπει να γίνει. Ψάχνοντας, λοιπόν, βρήκα κάποιον άλλον με τον συνέταιρό του, τους πήρα τηλέφωνο και μου είπαν κι αυτοί ότι πρέπει να έρθουν να το δουν. Ήθελαν να τους πληρώσουμε τα εισιτήρια για να έρθουν και είπαν ότι το αποτέλεσμα δεν ήταν δεσμευτικό, δηλαδή ότι αν μας συνέφερε θα το φτιάχναμε. Επίσης, ήθελαν κάποιες φωτογραφίες του μηχανισμού, για να έχουν «μια ιδέα» για το τι συμβαίνει, και αφότου τις έστειλα, μου είπαν τα εξής: ότι το ρολόι είναι κατασκευής του 1880, ανεκτίμητης αξίας και πρέπει να μην το αφήσουμε να καταστραφεί ολοκληρωτικά. Τους βγάλαμε, λοιπόν, τα εισιτήρια, και ήρθαν να το δουν, και το πόρισμα ήταν ότι όπου υπάρχει τριβή μεταξύ των γραναζιών, είναι «φαγωμένα» (παρόλο που είναι φτιαγμένο από πολύ σκληρό υλικό και συγκεκριμένο χάλυβα) και ότι τα κενά που έχουν δημιουργηθεί έχουν απορυθμίσει το ρολόι. Όμως, δεν υπάρχουν ανταλλακτικά, άρα ότι γίνει πρέπει να γίνει εξαρχής στον τόρνο με αποτέλεσμα το κόστος να φτάσει τα 10.000 ευρώ, όπως μας είπαν. Εάν τους λέγαμε το ναι, η συμφωνία θα είχε ως εξής: Θα υπογραφόταν συμβόλαιο με χρονικό περιθώριο παραλαβής και παράδοσης, και θα κατασκευαζόταν ένα ειδικό κουτί που θα ήταν μέσα και θα προστατευόταν από την σκόνη (γιατί η σκόνη κολλάει πάνω στο λάδι που έχει σε διάφορα σημεία και με τον χρόνο γίνεται «σώμα» που βοηθάει στο «φάγωμα» των γραναζιών). Έπειτα, θα επέστρεφε και θα τοποθετούταν στην θέση του και οι συντηρητές θα παρέμεναν εδώ για είκοσι τέσσερις ώρες, για να δουν εάν δουλεύει και χτυπάει κανονικά. Επίσης, για έξι χρόνια θα έρχονταν ανά δύο χρόνια και θα έκαναν δωρεάν συντήρηση.
Φυσικά, επειδή τα οικονομικά δεν το επέτρεπαν, δεν δόθηκε καμία απάντηση στους συντηρητές, οπότε με την σκέψη ενός ηλεκτρικού ρολογιού, προφανώς φθηνότερου, μετά από κάποιους μήνες τους ξαναπήρα τηλέφωνο για να ρωτήσω, αλλά πάλι μου είπαν να το επισκευάσουμε (αν δεν μπορούμε εμείς, να το επισκευάσει η επόμενη γενιά, μου είπαν) και μάλιστα σε συνεννόηση οι δύο συνέταιροι κατέβασαν την τιμή στα 7.500 ευρώ, προκειμένου να επισκευαστεί. Όσο για το ηλεκτρικό, θα κόστιζε γύρω στα 5.000 ευρώ, όπου, βέβαια, σ’ αυτό μόνο ο μηχανισμός μέσα θα άλλαζε, και εμείς θα βλέπαμε το ίδιο πράγμα και θα ακούγαμε την ίδια καμπάνα να χτυπάει. Πάλι το ποσόν ήταν μεγάλο και δεν είχαμε καμία εξέλιξη, ώσπου, πριν από περίπου έναν μήνα, το ρολόι σταμάτησε να δουλεύει οριστικά.
Πριν από περίπου τέσσερις μήνες, ξαναψάχνοντας, εγώ βρήκα κάποιον άλλον στις Σέρρες ο οποίος μου πρότεινε ότι αφού είναι παλιό και αρκετά δαπανηρής επισκευής, θα μπορούσε να μπει σε κάποιο μουσείο σαν κειμήλιο και θα μπορούσε να αντικατασταθεί από ένα ηλεκτρικό το ο
ποίο θα τοποθετούνταν από αυτόν, με κόστος 1.100-1.200 ευρώ μαζί με εγγύηση.
Τέλος, σε μια συζήτηση που έγινε στο μαγαζί μου πριν το Πάσχα, παρουσία και του τοπικού προέδρου Ι. Μπαρδή, ο Γιάννης Κεραμιώτης (του Ζοζομανώλη) προσφέρθηκε, εις μνήμην του πατέρα του, να το επισκευάσει δωρεάν και μάλιστα πηγαίνοντας να το δουν από κοντά, ο προηγούμενος ιερέας μαζί με κάποιους άλλους αντέδρασαν και τον απέτρεψαν.
Θα ήθελα, λοιπόν, τις απόψεις σας σχετικά με το τι μπορούμε να κάνουμε, γιατί κάτι πρέπει να γίνει άμεσα (ήδη έχουμε αργήσει πολύ). Ακόμη, αν θέλει ο Γιάννης, ο διαχειριστής της ιστοσελίδας, να το βάλει σε ψηφοφορία για την παραμονή δηλαδή, του υπάρχοντος ή αγορά ηλεκτρικού, επειδή και για το ηλεκτρικό υπάρχουν προσφορές λόγω του ότι η τιμή είναι προσιτή. Μάλιστα, Γιάννη, θυμάμαι σε εκείνο το δισκάκι που είχες φτιάξει με φωτογραφίες όλου του χωριού ανά τρεις-τέσσερις φωτογραφίες, ξεπροβάλλει το ρολόι, γιατί πραγματικά είναι ένα χαρακτηριστικό «σημάδι» του χωριού…Κλείνοντας, τον καιρό που πρωτομπήκε (οι περισσότεροι βέβαια θα το ξέρετε), και χτυπούσε κάθε λίγο και λιγάκι η καμπάνα, ακούγοντάς το οι Μεσώτες δεν ήξεραν ότι είναι το ρολόι αλλά νομίζοντας ότι κάποιος πέθανε και χτυπάει η καμπάνα μονολογούσαν «πάει δε θα ‘πομείνει καένας πέρα από ‘του!!!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου