Την 21η Απριλίου του 1967 περνάει η διακυβέρνηση της χώρας από τα αστικά κόμματα σε τμήματα των δυνάμεων του στρατού. Το πραξικόπημα έγινε στο όνομα του υποτιθέμενου «κομμουνιστικού κινδύνου» και στηρίχτηκε στο σχέδιο «Προμηθέας» που είχε εκπονηθεί στα πλαίσια του ΝΑΤΟ για έκτακτες καταστάσεις. Άλλη μία απόδειξη ότι ο αντικομμουνισμός είναι προπομπός συνολικότερων αντιλαϊκών σχεδίων.
Τα μονοπώλια, οι αφέντες του συστήματος με αυτό τον τρόπο απαλλάχθηκαν από τις κόντρες μεταξύ αστικών κομμάτων (ΕΡΕ και Ένωση Κέντρου) και Παλατιού και στήριξαν πιο εύκολα τα σχέδια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Δεν έχασαν την εξουσία τους, το μόνο που έκαναν ήταν να αλλάξουν την μορφή της. Χρησιμοποίησαν το προφίλ της δικτατορίας γιατί τους συνέφερε πολύ περισσότερο. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας τα κέρδη τους εκτινάχθηκαν. Με εξορίες, βασανιστήρια, φυλακές, εκτελέσεις τσάκισαν το εργατικό κίνημα και οποιαδήποτε αντίδραση εναντίον τους , έτσι η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης εντάθηκε.
Την πρώτη μέρα της Χούντας ο λαός αντέδρασε μουδιασμένα στην εμφάνιση των τανκς μέσα στην πόλη της Αθήνας. Βάση προδιαγεγραμμένου σχεδίου έγιναν μαζικές συλλήψεις κυρίως κομμουνιστών, οπαδών και φίλων του ΚΚΕ, καθώς και συνεργαζόμενων. Συνελήφθηκαν και αρκετοί αστοί πολιτικοί, ανάμεσά τους τα βασικά στελέχη της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης. Οι συλληφθέντες της πρώτης κατηγορίας συγκεντρώθηκαν στα κατά τόπους αστυνομικά τμήματα και από εκεί στον Ιππόδρομο του Φαλήρου ή σε άλλα σημεία, σε άλλες πόλεις. Στη συνέχεια στάλθηκαν εξορία, στη Γιούρα. Οι αστοί πολιτικοί κρατήθηκαν σε ξενοδοχεία. Άλλοι προσωρινά και άλλοι εξορίστηκαν σε διάφορα κατοικημένα χωριά ή κωμοπόλεις.Δεν υπήρξε καμία προετοιμασία αντίστασης και ας φημιζόταν ότι θα γινόταν πραξικόπημα, και ας είχε καταγγελθεί η ύπαρξη χούντας στο στρατό. Οι ηγεσίες του Κόμματος στην Ελλάδα και της ΕΔΑ βρέθηκαν απροετοίμαστες και τα περισσότερα ηγετικά στελέχη πιάστηκαν από την πρώτη ημέρα. Με την κήρυξη του πραξικοπήματος δεν υπήρξε καμιά αντίδραση. Μόνο ορισμένες αυθόρμητες και περιορισμένες αντιδράσεις σημειώθηκαν την ημέρα εκείνη. Αργότερα ο αγώνας οργανώθηκε, κλιμακώθηκε και συνέβαλε στην κατάρρευση της χούντας.
Είναι βέβαιο ότι αν υπήρχε προετοιμασία και σχέδιο θα έβρισκε ανταπόκριση στο λαό και τη νεολαία. Και όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, η οργανωμένη αντίσταση θα είχε αντανάκλαση και μέσα στο στρατό και σε μια μερίδα αξιωματικών.
Δεν υπήρχε σχέδιο και προετοιμασία γιατί στην ουσία δεν υπήρχε ΚΚΕ. Ήταν παράνομο και το κυριότερο δεν είχε οργανωμένη δύναμη. Κομμουνιστές υπήρχαν, οργανώσεις της ΕΔΑ υπήρχαν, αλλά δεν ήταν κομμουνιστικές. Το ΚΚΕ είχε διαλύσει τις οργανώσεις του από το 1958. Ήταν ένα μεγάλο ολίσθημα γι’ αυτό και χαρακτηρίστηκε αργότερα ως θεμελιακό λάθος.
Τότε στο Κόμμα διεξαγόταν ισχυρή ιδεολογική πάλη με τις οπορτουνιστικές αντιλήψεις που ήταν κυρίαρχες μέσα στο Κόμμα. (Η διαπάλη ήταν ανοικτή και σε όλα τα ζητήματα στρατηγικής σημασίας, όπως: Για το χαρακτήρα της επανάστασης και το σοσιαλισμό, για τη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία και τον προλεταριακό διεθνισμό, για τις αρχές οργάνωσης του Κόμματος και για το χαρακτήρα του, για τη στάση απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία κ.ά. Κυριαρχούσε ο λεγκαλισμός, η προσκόλληση δηλαδή στην αστική νομιμότητα και η αυταπάτη του κοινοβουλευτισμού. Το εργατικό κίνημα, παρά τους σημαντικούς αγώνες που είχε καταγράψει, ήταν στην πραγματικότητα ουρά της «Ένωσης Κέντρου». Το Κόμμα είχε χάσει την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική του αυτοτέλεια. Η κρίση αυτή κορυφώθηκε το 1968 και οδήγησε σε ρήξη κατά τις εργασίες της 12ης Ολομέλειας (Φλεβάρης 1968). Χρειάστηκαν τα επόμενα χρόνια αρκετοί αγώνες ώσπου το Κόμμα να αποκαταστήσει τα κομμουνιστικά του χαρακτηριστικά και να εδραιωθεί ως πρωτοπόρα επαναστατική δύναμη, όπως εκφράζεται σήμερα.
Το Κόμμα σήμερα, απαλλαγμένο από αστικές και μικροαστικές επιρροές, μπορεί, ως εκφραστής των γενικών συμφερόντων της
Παρόλα αυτά την επαύριο της 21ης Απρίλη το ΚΚΕ καλεί το λαό σε πλατύ αντιδικτατορικό μέτωπο. Το Μάη ιδρύεται από το ΚΚΕ και άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις που δρούσαν στην ΕΔΑ, το Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Μέτωπο (ΠΑΜ) με διακηρυγμένο στόχο την ανατροπή της δικτατορίας, την αποκατάσταση των συνταγματικών και δημοκρατικών ελευθεριών, την ελευθερία δράσης όλων των κομμάτων και οργανώσεων, τη διάλυση της Χούντας, ελεύθερες εκλογές με απλή αναλογική.
Ιδρύεται το ΠΑΜ Νέων.
Κυκλοφορεί στην Αθήνα o «Ριζοσπάστης», όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ.
Ιδρύεται η Ενιαία Συνδικαλιστική Αντιδικτατορική Κίνηση (ΕΣΑΚ).
Στις 15 Σεπτέμβρη του 1968 με απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ ιδρύεται η Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας (ΚΝΕ), η ίδρυση της οποίας αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία του νεολαιίστικου κινήματος στη χώρα μας. Κυκλοφορεί ο «Οδηγητής», όργανο του ΚΣ της ΚΝΕ.
Ιδρύεται η Αντιδικτατορική Φοιτητική Ένωση Ελλάδας Αντι-ΕΦΕΕ και κυκλοφορεί το πρώτο τεύχος της εφημερίδας «Πανσπουδαστική», οργάνου της Αντι - ΕΦΕΕ.
Ιδρύεται η αντιδικτατορική οργάνωση της μαθητικής νεολαίας, με τον τίτλο «Μαθητική Οργάνωση Δημοκρατικής Νεολαίας Ελλάδας» (ΜΟΔΝΕ).
Για άλλη μία φορά αποδεικνύεται η άνοδος του Κομμουνιστικού Κόμματος ενισχύει, την οργάνωση του λαϊκού εργατικού κινήματος. Η άνοδος του εργατικού κινήματος ήταν, συγκριτικά με τα πρώτα χρόνια της δικτατορίας, σημαντική. Το δυνάμωμα του φοιτητικού κινήματος «πατούσε» στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος. Στην ουσία, ήταν άμεσα συνδεδεμένο με αυτό. Η ανάπτυξη των δυνάμεων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ έπαιξαν καθοριστικό ρόλο σε αυτήν την εξέλιξη!
Στις αρχές της δεκαετίας του '70 - με κορύφωση το 1973 - η κατάσταση στο μαζικό λαϊκό κίνημα αποχτάει νέα ποιότητα. Οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων δυναμώνουν και επεκτείνονται σχεδόν σε όλους τους κλάδους. Ομοσπονδίες, και κλάδοι των εργαζομένων καταγγέλλουν τις συμβάσεις εργασίας και ζητούν αυξήσεις των αποδοχών τους κατά 30% - 50%, απειλώντας με απεργιακές κινητοποιήσεις. Έτσι το 1973 ξέσπασαν μια σειρά απεργίες, με σημαντικότερες των αλιεργατών Καβάλας, των τυπογράφων Αθήνας, του τεχνικού προσωπικού της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ, των συντακτών των πρωινών εφημερίδων Αθήνας, του προσωπικού των τρόλεϊ, των εργαζομένων στη ΔΕΗ.
Κοντά στην εργατική τάξη κινητοποιείται και η αγροτιά. Αρχικά με ψηφίσματα, διαμαρτυρίες και παραστάσεις επιτροπών στους αρμοδίους και στη συνέχεια με συλλαλητήρια, όπως αυτά στα Καλύβια Τρικάλων, στα Μέγαρα, στα Σπάτα, στο Μενίδι, στο Σκαραμαγκά κ.ά. Μέσα στο 1973 οι αγρότες προχωρούν σε μαζικότερες και οξύτερες μορφές πάλης. Για παράδειγμα, αρνήθηκαν την παράδοση ή πώληση των προϊόντων τους, μέτρο που επεκτάθηκε σε όλη τη χώρα.
Κοντά στην εργατική τάξη κινητοποιείται και η αγροτιά. Αρχικά με ψηφίσματα, διαμαρτυρίες και παραστάσεις επιτροπών στους αρμοδίους και στη συνέχεια με συλλαλητήρια, όπως αυτά στα Καλύβια Τρικάλων, στα Μέγαρα, στα Σπάτα, στο Μενίδι, στο Σκαραμαγκά κ.ά. Μέσα στο 1973 οι αγρότες προχωρούν σε μαζικότερες και οξύτερες μορφές πάλης. Για παράδειγμα, αρνήθηκαν την παράδοση ή πώληση των προϊόντων τους, μέτρο που επεκτάθηκε σε όλη τη χώρα.
Ανεβαίνουν ταυτόχρονα οι αγώνες και οι διεκδικήσεις με καθαρά πολιτικό περιεχόμενο. Σημειώνονται εκδηλώσεις στις 28 Οκτώβρη 1972, στην επέτειο του φασιστικού πραξικοπήματος (21 Απρίλη 1973) και την Πρωτομαγιά του 1973, η μάχη κατά του ψευτοδημοψηφίσματος τον Ιούνη 1973, η νυχτερινή διαδήλωση μετά το σχηματισμό της κυβέρνησης Μαρκεζίνη. Οι αντιδικτατορικές εκδηλώσεις αγκαλιάζουν ακόμα και τις Ενοπλες Δυνάμεις, όπως έδειξε και το κίνημα στο Πολεμικό Ναυτικό, με την εγκατάλειψη ΝΑΤΟικής άσκησης στην Αδριατική από το αντιτορπιλικό πλοίο «Βέλος», το οποίο έφτασε στη Νάπολη της Ιταλίας.
Και οι αγώνες του φοιτητικού κινήματος εντείνονται. Και αυτοί είναι αποτέλεσμα της προηγούμενης δράσης, μέσω της «Αντιδικτατορική ΕΦΕΕ». Σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς, γίνονται κινητοποιήσεις, οι φοιτητές απαιτούν γνήσιες εκλογές και συγκρότηση φοιτητικών συλλόγων, προσφεύγουν στα Πρωτοδικεία και προσβάλλουν τη «νομιμότητα» των διορισμένων από τη χούντα εκπροσώπων στις σχολές. Η δράση της ΚΝΕ δυναμώνει και πάλη των φοιτητών παίρνει όλο και περισσότερο πολιτικά χαρακτηριστικά.
Παρά το μπαράζ διώξεων, που έχει εξαπολύσει η χούντα, στις 14 Φλεβάρη, με τη συγκέντρωση στο Πολυτεχνείο, μπαίνουμε σε μια ανώτερη φάση των αγώνων, κορυφαία στιγμή του έχει την κατάληψη της Νομικής στις 21-22 Φλεβάρη, η οποία και λήγει με μαζική διαδήλωση στους δρόμους της Αθήνας. Το Μάρτη, νέες καταλήψεις στην Ιατρική και ξανά στη Νομική. Οι κινητοποιήσεις απλώνονται και σε άλλες πόλεις, Θεσσαλονίκη, Πάτρα. Στις συγκεκριμένες ιστορικές
Σπουδαίο ρόλο έπαιξαν και οι διεθνείς εξελίξεις. Η κρίση του χουντικού καθεστώτος γίνεται όλο και πιο βαθιά και επιταχύνεται από τις αρχές της δεκαετίας του '70 και ιδιαίτερα την περίοδο 1972 - '73. Μια σειρά από διεθνείς και εσωτερικές εξελίξεις εντείνουν την κρίση και την παράλληλη άνοδο της αντιδικτατορικής πάλης.
Για τον καπιταλισμό, εκείνη η περίοδος ήταν ιδιαίτερα δύσκολη. Ξεσπά η τότε παγκόσμια οικονομική κρίση, ονομαζόμενη και «πετρελαϊκή κρίση» αγγίζοντας και τη χώρα. Σκανδαλώδεις συμβάσεις της χούντας με μονοπώλια γίνονται απροκάλυπτα και γνωστές στο λαό. Παράλληλα η αντιαμερικάνικη, η αντιιμπεριαλιστική συνείδηση λαού και νεολαίας βαθαίνει ακόμη περισσότερο από τις επεμβάσεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμά της, με αμερικανοκίνητης επιβολής χούντας στη Χιλή, και η ανατροπή της κυβέρνησης της «Λαϊκής Ενότητας» του Σ. Αλιέντε. Η αγανάκτηση του λαού στρέφεται τόσο ενάντια στον ιμπεριαλισμό, όσο και στη χούντα με τον ελλιμενισμό του 6ου Αμερικάνικου Στόλου στο Φάληρο και στην Ελευσίνα. Από την άλλη, θετική επίδραση ασκούσαν στο λαό οι σοσιαλιστικές χώρες, η πάλη του βιετναμέζικου λαού ενάντια των Αμερικανών κατακτητών, οι επιτυχίες αυτής της πάλης, τα άλλα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στην Ασία και την Αφρική, καθώς και το εργατικό κίνημα των καπιταλιστικών χωρών που ήταν σε άνοδο. Η απομόνωση του χουντικού καθεστώτος διευρυνόταν.
Όλους αυτούς τους παράγοντες τους ζύγισε το μεγάλο κεφάλαιο στην Ελλάδα και αποφάσισε να αλλάξει πάλι το προφίλ της εξουσίας του. Αυτή τη φορά είναι αστικοκοινοβουλευτικό και μέσω μίας «ομαλής» διαδοχής η χούντα θα γινόταν «φιλελεύθερη» διακυβέρνηση. Το πείραμα της «φιλελευθερωποίησης» ξεκινά από το 1972 και εντείνεται το 1973 με το δημοψήφισμα για την κατάργηση της βασιλείας και την κυβέρνηση Μαρκεζίνη που υποσχέθηκε τη διενέργεια εκλογών το Φλεβάρη του '74. Σ' αυτήν τη μασκαρεμένη παραλλαγή του στρατιωτικοφασιστικού καθεστώτος, «τσίμπησαν» και ήταν έτοιμοι να λάβουν μέρος, υποστηρίζοντας την ενέργεια αυτή, οι δεξιοί οπορτουνιστές που διέσπασαν το ΚΚΕ, οι του αυτοαποκαλούμενου «ΚΚΕ Εσωτερικού», καθώς και ένα τμήμα των δυνάμεων της Ένωσης Κέντρου και της ΕΡΕ. Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου «ξέσκισαν» την προπαγάνδα των χουντικών για δήθεν «φιλελευθεροποίηση» του καθεστώτος. Διέλυσαν τις όποιες αυταπάτες υπήρχαν και συντόμεψαν αποφασιστικά το χρόνο ζωής της δικτατορίας.
Το χρονικό του Πολυτεχνείου είναι γνωστό. (Αρχές του Νοέμβρη 1973 νέα ένταση των φοιτητικών κινητοποιήσεων οδηγεί τη χούντα στο να δηλώσει ότι θα ικανοποιήσει ορισμένα αιτήματα των φοιτητών. Οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται και η κορύφωσή τους στις 15 Νοεμβρίου μαζί με την αυξανόμενη τρομοκρατία από την πλευρά της χούντας, οδηγεί στην κατάληψη του Πολυτεχνείου από εκατοντάδες φοιτητές όλων των σχολών. Με πρωτοβουλία της ΚΝΕ και της Αντι-ΕΦΕΕ συγκροτείται Συντονιστική Επιτροπή από εκπροσώπους όλων των σχολών. Πλήθη λαού συγκεντρώνονται έξω από το Πολυτεχνείο για συμπαράσταση στους φοιτητές. Την επόμενη μέρα 16 Νοεμβρίου η ΚΟΑ του ΚΚΕ και η ΚΝΕ καλούν το λαό και τη νεολαία της Αθήνας σε κινητοποίηση στο πλευρό των αγωνιζόμενων φοιτητών. Στο Πολυτεχνείο μπαίνει σε λειτουργία ραδιοφωνικός σταθμός των φοιτητών. Διεξάγονται γενικές συνελεύσεις και εκλέγεται νέα Συντονιστική Επιτροπή. Στις 17 Νοεμβρίου κορυφώνεται η λαϊκή εξέγερση, μέσα και έξω από το κτίριο του Πολυτεχνείου, με κυρίαρχα τα αντιδικτατορικά αλλά και τα αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα. Ταυτόχρονα, καταλήψεις πανεπιστημιακών σχολών από τους φοιτητές γίνονται στη Θεσσαλονίκη και στην Πάτρα. O Ο λαός της Αθήνας ενισχύει τους φοιτητές με τρόφιμα και φάρμακα. Σε όλη την Αθήνα συγκροτούνται μεγάλες διαδηλώσεις. Μαζικότερες και πιο συγκροτημένες είναι εκείνες των οικοδόμων. Την πρώτη έφοδο της αστυνομίας, με δακρυγόνα, γκλομπς και πυροβολισμούς, ακολουθεί έφοδος αρμάτων μάχης που ρίχνουν την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου και εισβάλλουν στο κτίριο.) Ο απολογισμός των συγκρούσεων είναι δεκάδες νεκροί και εκατοντάδες τραυματίες ανάμεσα στους διαδηλωτές, αλλά και σε απλούς πολίτες. Εκατοντάδες είναι και οι συλληφθέντες. Ακολουθεί κήρυξη στρατιωτικού νόμου από τη χούντα. Τις επόμενες μέρες συνεχίζονται οι διαδηλώσεις εναντίον της χούντας.
Κορυφαία στιγμή, και όπως αποδεικνύεται όχι μεμονωμένο γεγονός, έμπνευση μερικών προσώπων, είναι το Πολυτεχνείο, είναι η έκφραση της σύνδεσης εργατικού φοιτητικού κινήματος, το φανερώνουν άλλωστε τα συνθήματα. Ο ξεσηκωμός στο Πολυτεχνείο, το Νοέμβρη του 1973, αποτελεί ένα ιστορικό γεγονός, ορόσημο της λαϊκής πάλης, σε μια από τις δύσκολες περιόδους της νεότερης ιστορίας του λαϊκού μας κινήματος. Στο λαϊκό αυτό ξεσηκωμό, μαζί με το σύνθημα «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία», προβλήθηκαν και τα συνθήματα - στόχοι «Κάτω η χούντα», «Έξω οι ΗΠΑ και το NATO». Επομένως, είχε μήνυμα πολιτικό, ανατρεπτικό, αντιαμερικανικό, αντιιμπεριαλιστικό. Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου δεν ήταν μόνο «φοιτητικός» ξεσηκωμός, όπως επίσης προβάλλουν οι απολογητές του συστήματος. Στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου εκφράστηκε η σύνδεση του φοιτητικού κινήματος με το εργατικό κίνημα.
Στις 25 Νοεμβρίου ,εσωχουντικό στρατιωτικό πραξικόπημα ανατρέπει τον Παπαδόπουλο. Κρυφός επικεφαλής της «νέας φρουράς» της χούντας είναι ο διοικητής της ΕΣΑ Δ. Ιωαννίδης, παλιός βασανιστής της Μακρονήσου. Πρόεδρος της «δημοκρατίας» ορκίζεται ο αντιστράτηγος Φαίδων Γκιζίκης και πρωθυπουργός κάποιος Ανδρουτσόπουλος. Πρώτο μέλημα της νέας κυβέρνησης είναι να ανοίξει ξανά το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Μπογιάτι και να γίνει ξανά τόπος εξορίας η Γυάρος . Η απομόνωση της δικτατορίας έγινε ακόμα μεγαλύτερη.
Την τελειωτική βολή στη δικτατορία έδωσε το πραξικόπημα στην Κύπρο κατά της κυβέρνησης Μακαρίου το καλοκαίρι του 1974 και η εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων που ακολούθησε. Στην Ελλάδα κηρύχτηκε γενική επιστράτευση, ενόψει πιθανού πολέμου με την Τουρκία. Η ελληνική άρχουσα τάξη και ο αστικός πολιτικός κόσμος ανησύχησαν μήπως η κατάσταση φύγει από τον έλεγχό τους καθώς έλαβαν σοβαρά υπόψη τους τη ριζοσπαστικοποίηση πλατιών λαϊκών μαζών, που είχε επέλθει κατά τη διάρκεια της δικτατορίας και η εκδηλωμένη γενική λαϊκή απαίτηση, για να μην επαναληφθούν οι «ανώμαλες» καταστάσεις του παρελθόντος. Μαζί τους, η αισθητή υποχώρηση του αντικομμουνισμού, που μετά το 1974 υποχρεώθηκαν την πιο ωμή έκφρασή του να εγκαταλείψουν και οι αστοί πολιτικοί που πρωτοστατούσαν στον αντικομμουνισμό πριν από τη δικτατορία. Αυτοί οι λόγοι επέβαλαν τη νομιμοποίηση της δράσης του ΚΚΕ, καθώς και την κατάργηση αντικομμουνιστικών νόμων που ίσχυαν από τα χρόνια του Εμφυλίου, ορισμένοι και πριν από το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τότε ακριβώς η δικτατορία παρέδωσε την εξουσία. Στις 23 Ιούλη 1974 ήρθε στην Ελλάδα από το Παρίσι ο Κ. Καραμανλής και σχημάτισε την κυβέρνηση της λεγόμενης «εθνικής ενότητας», από προσωπικότητες της προδικτατορικής ΕΡΕ και του «κεντρώου» χώρου.
Το κόμμα που ίδρυσε το 1974, η Νέα Δημοκρατία.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1974 απέρριψε πρόταση να ηγηθεί της «Ένωσης Κέντρου» και προχώρησε στην ίδρυση του ΠΑΣΟΚ. Είχαν ωριμάσει οι συνθήκες για τη διαμόρφωση ενός σύγχρονου μαζικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος που θα λειτουργούσε ως ανάχωμα στην τάση ριζοσπαστικοποίησης που έφερνε κυρίως η δράση του ΚΚΕ.
Το ΠΑΣΟΚ προερχόταν από την αντιδικτατορική οργάνωση Πανελλήνιο Αντιδικτατορικό Κίνημα (ΠΑΚ) και διακήρυσσε ότι ακολουθούσε το λεγόμενο τρίτο δρόμο προς το σοσιαλισμό, ότι δηλαδή απέρριπτε τόσο τον καπιταλισμό, όσο και το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, ενώ επέκρινε και την πολιτική των παλαιότερων κομμάτων της σοσιαλδημοκρατίας, υποστηρίζοντας ότι το ίδιο είναι σοσιαλιστικό και όχι σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.
Έτσι περνάμε στη φάση της Μεταπολίτευσης όπου η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα βρίσκει μέσω του αστικού κοινοβουλευτισμού τους δύο βασικούς εκφραστές της για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά της εις βάρος του λαού.
Την τελευταία περίοδο στο
Η μεταπολίτευση βάζει το λαό και τη νεολαία μπροστά σε νέα καθήκοντα. Με το ΚΚΕ να κερδίζει τη νομιμοποίησή του μετά από δεκαετίες παράνομης ύπαρξης και δράσης, ξεκινά μια νέα περίοδος σκληρών αγώνων και θυσιών, μιας και τα αιτήματα, για εργασία πλήρη και σταθερή, για Παιδεία δημόσια και δωρεάν, για ελευθερίες και δημοκρατικά δικαιώματα, συνέχισαν να μένουν ανικανοποίητα. Και θα μένουν όσο υπάρχει καπιταλισμός. Σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαίο να εμπνευστούμε από τις θυσίες της πρωτοπόρας νεολαίας, των πρωτοπόρων εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, που με αυτοθυσία έμεναν αλύγιστοι και ένωναν τις φωνές τους με το φωτεινό μέλλον: Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος!
Επιβεβαιώθηκε ότι κανένας μηχανισμός δεν είναι παντοδύναμος και αιώνιος, όσο και αν εμφανίζεται έτσι. Κάθε αντιδραστικός μηχανισμός είναι ευάλωτος, βιώνει τις βαθιές αντιφάσεις του, κάθε μορφή της εξουσίας, της δικτατορίας του κεφαλαίου
Σας ευχαριστούμε πολύ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου