Ο Νικόλας ήταν για μας αδελφός, για άλλους φίλος.

Ήρθαμε σήμερα εδώ, συγγενείς και φίλοι να αποχαιρετίσουμε  για στερνή φορά τον Νίκο Λιανή, εκπληρώνοντας  την τελευταία του επιθυμία να κηδευτεί με πολιτική κηδεία.

Ο Νίκος γεννήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου του 1953, στην Κωμιακή  της Ορεινής Νάξου. Ήταν το δεύτερο από το έξι παιδιά του Τρυφερομανώλη και της Στέλλας του Μητσονικόλα. Παιδί φτωχής αγροτικής οικογένειας της Ελλάδας που πάσχιζε να σταθεί στα πόδια της λίγο μετά τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου. (Ο πατέρας του άλλωστε πολέμησε με το πλευρό των νικητών αλλά με θάρρος και παρρησία άλλαξε στρατόπεδο αμέσως μετά βιώνοντας την τραγική θέση της αγροτιάς και συνειδητοποιώντας τη δική του θέση, στάση που κράτησε αταλάντευτα μέχρι το τέλος της ζωής του.)

Ο Νικόλας έζησε τα παιδικά  του χρόνια στην Κωμιακή βοηθώντας ενεργά τους γονείς του στις αγροτικές δουλειές όπως έκαναν και όλα τα παιδιά εκείνης της γενιάς. Ωρίμασε γρήγορα και ήδη από την ηλικία των δεκαπέντε χρόνων άρχισε να δουλεύει σε οικοδομές στη Χώρα, στην Αθήνα και αλλού.

Στα δεκαοχτώ του χρόνια είχε σοβαρό ατύχημα από πτώση σε σκαλωσιά στην οικοδομή. Κινδύνεψε σοβαρά η ζωή του αλλά βγήκε νικητής από αυτή τη μάχη.

Υπηρέτησε για είκοσι οχτώ μήνες τη θητεία του στο στρατό την περίοδο της Χούντας, σε αντίξοες συνθήκες στην ακριτική Καβύλη.

Τα πρώτα χρόνια μετά την πτώση της Χούντας οργανώθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας στο Γαλάτσι και όταν απομακρύνθηκε οργανωτικά από αυτό συνέχισε να το ψηφίζει μέχρι το τέλος της ζωής του. Συμμετείχε ενεργά στο συνδικάτο οικοδόμων Γαλατσίου. Το  1977 πήγε στη Σαουδική Αραβία δουλεύοντας στην οικοδομή για πολλούς μήνες. Από αυτά του τα ταξίδια γενναιόδωρος όπως πάντα είχε μόνο δώρα να φέρει στους αγαπημένους του. Κουβαρντάς και ανοιχτοχέρης δεν υπολόγισε ποτέ τα χρήματα ούτε τα υλικά αγαθά. Αγαπούσε την τεχνολογία και κάθε καινούριο επίτευγμά της ήταν από τους πρώτους που το έφερνε στο σπίτι.

Στις αρχές της δεκαετίας  του 80 παντρεύτηκε την Ολυμπία  Ξανθάκη με την οποία ήρθε σε διάσταση λίγα χρόνια αργότερα.

Αφήνοντας τις οικοδομικές εργασίες και μετά από περιστασιακές εργασίες δουλεύει στο Ασκληπιείο Βούλας. Πνεύμα ανήσυχο και αντισυμβατικό, και έχοντας μουσικές καταβολές με αξιόλογους μουσικούς στα νησιώτικα από τη μεριά της μητέρας του το γένος Χατζοπούλου, εγκαταλείπει τη σιγουριά της μόνιμης θέσης και αρχίζει να ασχολείται με τη μουσική παίζοντας βιολί με δασκάλους τον Κόρο και τον Κουκουλάρη. Δουλεύει για αρκετά χρόνια επαγγελματικά σε μαγαζιά, σε πανηγύρια αλλά και στο εξωτερικό. Συμμετείχε επίσης στις εκδηλώσεις του συλλόγου Κορωνίδας.

Τα τελευταία χρόνια άρχισε να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας. Μετά το θάνατο των γονιών αυτά επιδεινώθηκαν και οριστικά εγκαταστάθηκε στο πατρικό του σπίτι. Τον Οκτώβρη του 2011 αρρώστησε ξαφνικά κάνοντας ένα πολύ δύσκολο χειρουργείο βγήκε για μια ακόμη φορά νικητής, όμως αυτή τη φορά με την υγεία του σοβαρά κλονισμένη. Όλο αυτό το διάστημα έδωσε άνιση μάχη με την αρρώστια του εγκαταλείποντας την προσπάθειά του μόλις προχτές το πρωί μέσα σε αφόρητους πόνους χωρίς να μπορεί ουσιαστικά να τρέφεται.

Ο Νικόλας ήταν για μας  αδελφός, για άλλους φίλος. Μα πάνω απ’  όλα καλός και αγαπητός άνθρωπος με ανήσυχο πνεύμα, αντισυμβατικός και με ιδιαίτερες ευαισθησίες. Τις τελευταίες ημέρες έχοντας αποφασίσει να μην αφήσει πίσω του καμία εκκρεμότητα, έδωσε εντολές και χρήματα στα αδέλφια του να τακτοποιήσουν κάποιες μικρές εκκρεμότητες  στην οδοντίατρο και στη φαρμακοποιό του. Δε θέλησε με αυτόν τον τρόπο να επιβαρύνει στο ελάχιστο κανέναν.

Επέλεξε να δώσει ένα  τέλος στη ζωή του στο χρόνο  που αυτός διάλεξε.

Εμείς επιλέγουμε να τον  συντροφεύσουμε σήμερα στο τελευταίο  του ταξίδι με αγάπη και συγκίνηση  και δίνοντάς του την υπόσχεση ότι στη θύμησή μας θα μείνει για  πάντα χαραγμένη η μορφή του  χαμογελαστή και παίζοντας το αγαπημένο του βιολί.  Οι μουσικές του  θα συντροφεύουν για πάντα τη σκέψη μας.

  Ας είναι ελαφρύ  το χώμα που θα τον σκεπάσει.

Καλό σου ταξίδι αγαπημένε  μας αδελφέ και φίλε Νικόλα.