Η Νάντια κι εμείς

Του Θανάση Καρτερού Γιατί τη Νάντια; 

Γιατί δεν τους αρέσουν όσα λέει και κάνει τώρα τελευταία, είναι η πρώτη σκέψη. Πιστεύω όμως ότι το πράγμα πάει βαθύτερα. Δεν τους αρέσει το γεγονός ότι σαράντα χρόνια δεν προσήλθε στις κουζίνες και στα σαλόνια τους. Δεν τους αρέσει ότι πέρασε από σαράντα κύματα κι

ακόμα επιμένει. Δεν τους αρέσει ότι οι παλιοί της σύντροφοι, πλήθος νέων, κι ακόμα μεγαλύτερο πλήθος απλών ανθρώπων, τη θεωρούν ένα από τα πιο καθαρά πρόσωπα της Αριστεράς. Δεν τους αρέσει ότι είναι από τους ανθρώπους που γεφυρώνουν τις εξεγέρσεις τού χθες με τους στόχους τού σήμερα.

Κι έτσι την έκαναν στόχο οι επαγγελματίες κακόβουλοι της λεγόμενης ενημέρωσης. Οι μπράβοι που εκτελούν συμβόλαια λάσπης, πληρωτέα τοις μετρητοίς. Οι ποντικοί που ροκανίζουν ανθρώπους και στάσεις ζωής για να συμπεράνουν κάθε φορά το ίδιο: Όλοι είναι ίδιοι. Κι αφού όλοι είναι ίδιοι, δεν τρέχει τίποτε με όσους ρήμαξαν τη χώρα, τη δημοκρατία, την αξιοκρατία και τα δημόσια ταμεία δεκαετίες τώρα. Τι να ξοδευόμαστε να καθίζουμε στο σκαμνί της λαϊκής κρίσης τους προηγούμενους αφού και οι τωρινοί -μάλιστα κύριε, η Βαλαβάνη!- τα ίδια είναι έτοιμοι να κάνουν και κάνουν;
Η Νάντια και κάθε Νάντια όμως, αρουραίοι, έρχεται από πολύ μακριά, για να μπορείτε να τη ροκανίσετε. Έχει πιστοποιητικά με υπογραφές θάρρους, αίματος, επιμονής και συνέπειας. Κι όσοι από τα δίσεκτα χρόνια μέχρι σήμερα πορευτήκαμε μαζί της, συμφωνήσαμε μαζί της, διαφωνήσαμε μαζί της, τρέξαμε μαζί της, σταθήκαμε μαζί της, ξέρουμε κάτι που δεν σας το έχουν μάθει στην ανωτάτη σχολή υπονομευτών και υπονόμων. Ότι υπάρχουν -ευτυχώς- άνθρωποι ακόμα που μπορούν να κουβαλούν στις πλάτες τους όχι μόνο το αύριο, αλλά και τον σταυρό που αυτό συχνά συνεπάγεται.
Μα η Νάντια παραιτήθηκε, είπε, έκανε, δεν έκανε, τον τελευταίο καιρό. Ε, λοιπόν, σας έχω νέα: Όχι κι αν είπε κι έκανε, δικός της και δικός μας λογαριασμός. Αλλά όχι λογαριασμός τραπέζης, ηλίθιοι. Λογαριασμός μεταξύ συντρόφων που κράτησαν τη ζωή τους ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα. Και σ' αυτό το ταξίδι, η Νάντια είναι παρούσα, όπως πάντα. Με τις δικές της αποσκευές, όπως το συνηθίζει. Αλλά και με την αλυσίδα περιφρούρησης γύρω της, που μάθαμε πια να σχηματίζουμε...