αντιπολίτευση οι διώξεις συνεχίζονται. Παραθέτουμε παρακάτω γράμμα «των γονιών δεσμωτών αγωνιστών της φυλακής Άμφισσας προς τα παιδιά του με την ευκαιρία του 14ου Πάσχα που πέρασαν στα δεσμά» (Αναδημοσίευση από το βιβλίο «Αντίλαλοι απ’ τα σίδερα» – Αθήνα, Σεπτέμβρης 1963)
«Αγαπημένα μας παιδιά
Η λύπη από τότε που ήρθατε στον κόσμο δεν μας έλειψε ποτέ, μα πιο πολύ αυτές τις μέρες είναι που θ σας λείψει η χαρά.
Θέλουμε όπως είμαστε κλεισμένοι εδώ στις φυλακές δύο λόγια να σας ειπούμε που δεν θα είναι περιττά, ίσως και νάχουν περισσότερη αξία απ’ όλα μαζί τα χρυσοποίκιλλα δώρα που θα προσφέρουν στα παιδιά τους εκείνοι που δεν είδαν ούτε ποτέ κατάλαβαν τι είναι η δυστυχία ή τι είναι για τον πατέρα να ζει χρόνια μακρυά από το άρρωστο παιδί του και την αναιμική μάνα του.
Δεν σας γράφουμε για να σβήσει την ημέρα αυτή της Πανανθρώπινης Αγάπης η λίγη χαρά που την κερδίζετε με τη δουλιά σας κι όσο είστε ακόμα πιο μικρή με το ξεθέωμα της μάνας. Θέλουμε να σας θυμίσουμε τα περασμένα να τα ξέρετε γιατί άλλη κληρονομιά απ’ αυτή δεν έχουμε να σας αφήσουμε.
Εσείς είσθε όλοι παιδιά της ίδιας θύελλας. Το ίδιο χέρι, άκαρδο δρεπάνι σας έκοψε με μιας- εδώ και δεκαπέντε χρόνια- την πιο τρανή χαρά. Το πατρικό το χάδι και το γλυκοφίλημα. Κι αργότερα ,τον πιο στέρεο φίλο στο πρώτο κοινωνικό σας ξέβγαλμα, το σχολείο και σας έριξε άγουρα στη δουλιά, στη μεγάλη και δύσκολη στράτα της ζωής.
Μείνατε μόνοι, με τη μάνα ή και χωρίς αυτή, μια ορφάνεια σκληρή και άδικη. Μείνατε ακόμη και στο φιλόξενο σπίτι της καλής γειτόνισσας, σαν τις κορφάδες τις ξεκλαδισμένες, που δεν τις άφησαν στις κλάρες που τις γέννησαν.
Εσείς σαν γεννηθήκατε σ’ αυτόν τον πόλεμο, σε ένα κόσμο δακρυσμένο από πόνο αλλά και ολόστητο, δεν είδατε μονάχα τον ήλιο μα και τις φλόγες και τις πυρκαγιές, δεν είχατε για νανούρισμα τα γλυκά τραγούδια της ειρήνης ,μα τον αντίλαλο της μάχης.
Εσείς, αντί για παραμύθια της χρυσής βασιλοπούλας, ακούσατε άλλα παραμύθια για τους ξυπόλητους σγουρόμαλλους γαβριάδες που οι καταχτητές οι Γερμανοί τους έτρεμαν σαν να ήσαν μεγάλοι.
Εσείς μπορεί να μην δέσατε από την στέρηση αθλητικά κορμιά αλλά έχετε ενός άλλου, πιο μεγάλου αθλητή χαρίσματα.
Τι κι’ αν νοιώσατε παιδιά μας όλη την κακία και τον κατατρεγμό, τώρα είσαστε πανύψηλες κορφάδες ανάμεσα σε τόσες άλλες. Παίρνετε λάσπη απ’ την ίδια γη και χτίζετε το μερτικό που ανήκει στη γενιά σας. Κάνετε αρετή και νόμο απαράβατο να τηρήτε αλώβητα την άξια παράδοσή μας. Θυμηθείτε πως η γενιά που σας έφερε στον κόσμο και σας δένει με το παρελθόν, η γενιά των αγώνων και της Εθνικής Αντίστασης, όσο κι αν διώχθηκε είναι κοντά στη γενιά του ’21.
Τι άλλη τύχη θα προσμένετε καλύτερη; Κυττάχτε με περίσσια περηφάνεια τα βουνά ,τους κάμπους και τις θάλασσες αυτής της χώρας. Κάθε κλαρί και κάθε βράχος κάτι έχει να σας πει για την κατοχή και για τους γονιούς σας. Μα δεν θέλουμε η περηφάνεια σας αυτή νάναι ξιπασμένη και αλαζονική. Μείνετε απλοί, ίσιοι και τίμιοι στο χρέος. Μην ξεχνάτε πως ο πιο μεγάλος άρχοντας σε κάθε τόπο είναι ο Λαός.
Βάλτε τον με απέραντη αγάπη στην καρδιά σας ακόμα κι’ αν χρειαστεί να κόψετε απ’ την αγάπη σας σε μας. Αγαπήστε τη δουλιά απ’ όπου ζουν όλοι οι άνθρωποι και τα τραγούδια που ζωντανεύουν στην ψυχή τη λεβεντιά.
Τώρα και κάμποσα χρόνια, όπως μαθαίνουμε ,μια τρομάρα έχει πιάσει τους ανθρώπους μήπως ανάψει καινούργιος πόλεμος. Εσείς τόσο νέοι, ωραίοι και δυνατοί μη μένετε με την τρομάρα που ταιριάζει μόνο σε δειλούς και μοιρολάτρες. Η γενιά σας έχει τα πρώτα δικαιώματα στη ζωή που έρχεται. Σφίχτε στη φούχτα σας την απόφαση και φράξτε τον δρόμο στον πόλεμο. Κάνετε τη γενιά σας την πρώτη στην ιστορία γενιά της Ειρήνης.
Και κάτι τελευταίο. Μην σας βαραίνει η αδικία που σας έγινε σαν ακούτε πως τα παιδιά των Μέρτεν γυρίζουν αμέριμνα στη Γερμανία, την ώρα που τα ορφανά απ’ το Δίστομο και τα Καλάβρυτα σκορπίστηκαν στους πέντε ανέμους.
Αν ξεφυλλίσετε προσεκτικά την ιστορία θα ιδήτε ότι αυτά ξανάγιναν. Μείνετε με τη χαρά της βέβαιης δικαίωσης των πατεράδων σας που πολέμησαν τους καταχτητές της πατρίδας, κι ‘ ας τους κρατούν μια ζωή ολόκληρη ση φυλακή.
Σας αγκαλιάζουμε και σας φιλούμε.
Φυλακές Αμφισσας, Πάσχα 1959»
Επιμέλεια Αλέκος Χατζηκώστας //
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου