Κονιτοπούλου, σήμερα στα 86 χρόνια της, θεωρείται η σπουδαιότερη φωνή του νησιώτικου τραγουδιού. Παρόλο τον πόνο του χαμού των
δυο της παιδιών μέσα σε 10 χρόνια, εκείνη συνεχίζει να χαμογελάει και να προσφέρει απλόχερα το γέλιο. «Από τότε που έχασα τον δεύτερο γιο μου, τα πάντα τα κάνω μηχανικά. Κατάλαβα πως η ζωή δεν έχει νόημα. Απλά ζω γιατί ο Θεός θέλει» λέει με ένα πικρό χαμόγελο από τις ατυχίες που της έδωσε η ζωή. Τη ρωτάω για τον θάνατο, πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι μας στον χρόνο. «Εγώ να φοβηθώ τον θάνατο; Τώρα που έχω χάσει δύο παιδιά; Για μένα είναι λύτρωση πια. Απλά δεν μπορώ να εξωτερικεύσω τα συναισθήματά μου και όσα έχει μέσα η καρδούλα μου, γιατί είμαι καλλιτέχνης. Και εμείς πρέπει να προσφέρουμε χαρά στον κόσμο, παρόλο που έχω να τραγουδήσω από το 1998».
Από τον Νίκο Νικόλιζα
nikolizasnikolaos@gmail.com
Στο πανέμορφο και γεμάτο από αγάπη διαμέρισμά της στου Ρέντη, όλα είναι στη θέση τους. Περιποιημένα και καλοσυνάτα, όπως και η καρδιά της κυρά Ρηνιώς. Της λεγόμενης «αρχόντισσας του Αιγαίου».
Φωτογραφίες από το παρελθόν δεν υπάρχουν. Δεν θέλει να θυμάται. Θέλει να τα έχει στο μυαλό της σαν πεταγμένες εικόνες. «Η μητέρα μου, ποτέ δεν κατάλαβε αυτό που λέει ο κόσμος ότι είναι η σπουδαιότερη του νησιώτικου. Ήταν πάντα πολύ χαμηλών τόνων και απλά θεωρούσε ότι έκανε ένα απλό επάγγελμα» λέει η κόρης Ελένη Λεγάκη, η οποία βρίσκεται πάντα στο πλευρό της, βράχος στις καλές και κακές στιγμές της. «Ακόμα και μουσικολόγοι προσπαθούν να ανακαλύψουν κάποια πράγματα μοναδικά στη φωνή της μαμάς μου» λέει και την κοιτάζει στα μάτια. «Όλοι οι τραγουδιστές, ερμηνεύουμε τραγούδια βάσει του στίχου. Η μαμά μου πήγαινε τα όργανα εκεί που ήθελε η ίδια και έχτιζε το κάθε τραγούδι. Αυτό δεν το κάνει κανείς τραγουδιστής, όπως λένε ειδικοί που έχουν μελετήσει τη φωνή της. Είναι ένα μουσικό όργανο η ίδια». Στο πέρασμα των χρόνων η φωνή της Ειρήνης Λεγάκη Κονιτοπούλου έχει γίνει και μάθημα σε πανεπιστημιακό επίπεδο, πώς είχε τόση μεγάλη έκταση. «Έσκαγε γάιδαρο όταν ξεκινούσε να έχει έκταση. Ήταν τέτοια που έπαιζα ώρες ολόκληρες μέχρι να πάρει ανάσα» θα πει σε μια σπάνια συνέντευξή του, ο αδερφός της Γιώργος Κονιτόπουλος, ο οποίος ήταν και ο άνθρωπος που την έσπρωξε επαγγελματικά στο τραγούδι. «Για μένα σκ
αλοπάτι ήταν ο Σίμωνας Καράς. Αυτός μου άνοιξε πόρτες. Ο αδερφός μου επειδή ήθελε και ο ίδιος να προχωρήσει το έκανε πιο επαγγελματικού επιπέδου. Εγώ όμως είχα ήδη πάει σε ραδιόφωνα, σε τηλεοράσεις, είχα δισκογραφία. Εγώ ξεκίνησα και μετά ήρθαν τα υπόλοιπα» λέει σε μια εξομολόγηση ψυχής και σπάνια συνέντευξη στο «Καρφί».
Δύσκολα παιδικά χρόνια…
Στα μάτια της κυρά Ρηνιώς, βλέπεις την πίκρα. Η ίδια δεν θέλει να το εκφράσει δημόσια. Τη ρωτάω αν έχει κάνει απολογισμό ζωής. «Κάθε μέρα κάνω από τότε που έχασα το δεύτερο παιδί μου. Ξέρεις τι είναι να σε παίρνει τηλέφωνο και να σου λέει «δεν είμαι καλά, πεθαίνω» και να πεθαίνει; Αυτός για μένα είναι ένας αργός θάνατος από τότε που χάθηκε. Ωστόσο θυμάμαι πολύ έντονα τα δύσκολα χρόνια πριν και μετά τον πόλεμο. Ζήσαμε φτώχειες, ο πατέρας μου έπαιζε στη Νάξο σε πανηγύρια και του έδιναν αντί για χρήματα τρόφιμα. Έτσι έζησε η οικογένεια. Αργότερα, επειδή άκουγα εγώ το βιολί του μάθαινα και τραγουδούσα. Όταν ήρθε και η Λενιώ στη ζωή μου, έκανε το ίδιο. Σε ηλικία 13 ετών την έπαιρνα μαζί μου και τη μάθαινα όσα πρέπει να ξέρει και πώς να συμπεριφέρεται στο κοινό. Πάτησε στα βήματά μου και είμαι περήφανη» λέει και κοιτάζει την κόρη της στα μάτια. «Έμαθα πολλά από τη μαμά μου. Την είχα πάντα πρότυπο και κορώνα στο κεφάλι μου. Θυμάμαι όταν έριχναν χαρτούρα, εγώ δεν ήθελα να είμαι πάνω στην πίστα. Ντρεπόμουν, κοίταζα από την άλλη πλευρά. Βέβαια αυτά ήταν τα τυχερά που ανέβαζαν το μεροκάματο, όμως ήταν και μεγάλη πληγή για όσους δούλευαν στα μαγαζιά, γιατί γίνονταν φασαρίες. Τώρα τα πράγματα είναι ήρεμα, ωστόσο περνάει μεγάλη μπόρα το επάγγελμα» λέει η Ελένη Λεγάκη. Τη ρωτάω αν το όνομα της μητέρας της, άνοιξε σε αυτή πόρτες. «Αλίμονο. Πάνω στη μάνα μου πάτησα και έγινα αυτό που έγινα. Δεν έγινα από το πουθενά όπως πολλοί καλλιτέχνες. Είχα πίσω μου μπαγκράουντ γερό και γερές βάσεις. Όμως και εγώ ήμουν μαζί της από τα 13 χρόνια μου. Στιγμή δεν την άφησα. Ήθελα να μαθαίνω».
Με την κυρά Ειρήνη και την κόρη της Ελένη καθίσαμε πάνω από δύο ολόκληρες ώρες να λέμε ιστορίες. Ιστορίες που δύσκολα η κυρά Ειρήνη βγάζει προς τα έξω. Τη ρωτάω αν στο πέρασμα των χρόνων απέκτησε χρήματα από το επάγγελμά της, βάσει και του θρυλικού ονόματος που απέκτησε. «Κοίτα, ο κόσμος όταν με έβλεπε ή με βλέπει όταν βγαίνω καμιά φορά κλαίει. Μου φιλάει τα χέρια, με θεωρεί κάτι ανώτερο και εγώ διερωτώμαι για ποιον λόγο. Λέω καμιά φορά «μα απλά ένα επάγγελμα κάνω όπως όλα. Απλά ο θεός εμένα μου έδωσε καλή φωνή. Δεν έχω συνειδητοποιήσει αν είμαι κάτι παραπάνω από όλους τους άλλους απλούς ανθρώπους. Εγώ πάντα ήθελα το σπίτι. Να πηγαίνω όταν θέλω να γλεντάω τον κόσμο, να του δίνω χαρά και μετά να γυρίζω σπίτι μου. Τίποτα άλλο. Μόνο αυτό. Όσο για τα χρήματα, όχι δεν απέκτησα. Μου ζητούσαν από όλα τα μέρη της γης να πάω να τραγουδήσω, αλλά δεν πήγαινα πουθενά. Δεν μου άρεσε να φεύγω από την Ελλάδα. Ήμουν πιστή στην πατρίδα μου» λέει, ενώ η κόρη της συμπληρώνει «εγώ αντιθέτως έχω γυρίσει όλη τη γη. Μου αρέσουν τα ταξίδια αλλά θέλω να τραγουδάω για τους ξενιτεμένους. Θέλω να μεταφέρω τα συναισθήματα των Ελλήνων και εκεί όπου δεν μπορούν να μας δουν ζωντανά στη χώρα μας».
ΘΗΣΑΥΡΟΙ
Στα δεκάδες τραγούδια που έχει ερμηνεύσει η Ειρήνη Λεγάκη Κονιτοπούλου, τα περισσότερα είναι θησαυροί του ελληνικού πολιτισμού. Έχουν ήδη κυκλοφορήσει σε πολλές χώρες του κόσμου και η ίδια είναι πλέον πρέσβειρα πολιτισμού στο εξωτερικό χωρίς να το γνωρίζει η ίδια. Αρμενάκι, Να σ΄αγαπώ ιντα θελα, Στον Αρτεμώνα, Σάλα γιάλα, Κάθε που πάω στο χωριό και πλήθος άλλων τραγουδιών, της ανήκουν οι πρώτες εκτελέσεις. Τη ρωτάω αν ήταν κάποιο από αυτό το αγαπημένο της. «Όχι. Ό,τι τραγούδησα το τραγούδησα με πάθος και δεν έκανα εξαιρέσεις. Μου έδιναν το στίχο, τη μουσική και ερμήνευα. Έβαζα όμως στα περισσότερα στοιχεία δικά μου. Ήθελα να τα πειράζω και ας μην άρεσαν τότε σε κάποιους. Σήμερα όμως αρέσουν σε όλους» λέει και χαμογελάει, ενώ την ρωτάω αν έκανε λάθος επιλογές σε ορισμένα από αυτά που τραγούδησε. «Όχι. Νιώθω ότι όσα έκανα, καλώς τα έκανα. Δεν έχω παράπονο από τη ζωή μου. Προσέφερα χαρά στον κόσμο. Αυτό για μένα ήταν μεγάλο προτέρημα» λέει και η κόρη της Ελένη συμπληρώνει «ακόμα και σήμερα όταν πηγαίνουμε σε κάποια γλέντια, δεν θέλει να της μιλάει κανείς. Θέλει να βλέπει τον κόσμο να διασκεδάζει και χαμογελάει. Το χαμόγελο της μάνας μου βγαίνει εσώψυχα. Ξέρεις τι είναι να έχει χάσει δυο παιδιά μέσα σε λίγα χρόνια και να χαμογελάει; Αν ήταν κάποια άλλη μάνα, θα είχε σβήσει». Ρωτάω την Ελένη αν φοβάται για τον χαμό της. «Τρέμω. Αυτό δεν θα το αντέξω. Στον πατέρα μου δεν το πήρα τόσο κατάκαρδα. Στη μάνα μου όμως, το πλήγμα θα είναι καίριο και χτύπημα στην καρδιά».
Σηκώνομαι από την καρέκλα να φύγω. Η κυρά Ρηνιώ με αγκαλιάζει βουρκωμένη. Της φιλάω το χέρι. «Παιδί μου θέλω για όλο τον κόσμο υγεία. Είτε έχεις λίγα, είτε έχεις πολλά, τα ίδια θα πάρεις όταν σε καλέσει ο Θεός. Απλά γλέντα, χαμογέλα και ζήστε τα νιάτα σας. Ποτέ δεν ξέρεις το αύριο».
Γεια σου κυρά Ρηνιώ, σε ευχαριστούμε!!!
πηγή στο "καρφί"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου