ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ
Αγαπητή μου Μαριετώ
πάει και το καλοκαίρι εφτό
χωρίς να θωριστούμε,
πούχαμε τόσα και οι δυο,
‘ια τη ζωή μας στο χωριό
να ξαναθυμηθούμε.
Τώρα π’ ανοίξαν τα σκολειά,
‘υρίζει ο νους μου στα παλιά,
σαν ήμουν κοπελάκι,
πο’ ‘πάαινα με την ποδιά
κι εώ με τάλλα τα παιδιά,
στο παληό Σκολειουδάκι.
Μες τη χαρτέλα μου η λαλά,
μούβανε απ’ όλα τα καλά,
σύκα και καρυδάκια,
κι εώ πάλι τα μοίραζα
‘ια με κοντύλια τ' άλλαζα
με τ’ άλλα κοπελάκια.
Σαν εβαρυχειμώνιαζε,
στον τοίχο π’ απανέμιαζε,
εμπόζα παίζαμ’ όλα,
και σπρώχναμε και μπόθαμε,
θαρρείς πως εστρακώναμε,
δώμα με τη ματσόλα.
Μα είντα τα θυμούμαι εφτά
τώρα στα εροντάματα,
π’ ανάκαρη δεν έχω,
μηδ’ όξω νάβγω πλια κι εώ,
μα λέω: «Δόξα στο Θεό»,
π’ όσα περνώ τ’ αντέχω…
Εφτά σου γράφω Μαριετώ,
τελειώνω και σε χαιρετώ
και πάλι με την πένα,
και στα ρακοβγαλήματα,
τώρα στα χατζανέματα,
θυμήσου με και μένα…
Σε χαιρετώ
Ο Νικολός
ΑΠΕΡΑΘΟΥ
Αρ. φύλλου 52 – Οκτώβρης-Νοέμβρης 1987
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου