Και όμως, στις Ένοπλες Δυνάμεις, και στα στελέχη, υπάρχουν αυτές οι ανήσυχες δημιουργικές πινελιές, που συνδυάζουν την επαγγελματική- στρατιωτική τους υπόσταση, με την εικαστική δημιουργία. Ως σημείο ισορροπίας που διαμορφώνουν τη σχέση τους με το λαό, σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση από αυτή που γνωρίζουμε.
Μας τιμά η παρουσίαση εικαστικού έργου του Μιχάλη Σοφικίτη, Ταξίαρχου Πεζικού ε.α στο ALT.GR
Ο Μιχάλης Σοφικίτης γεννήθηκε στο Σαγρέ της Νάξου και υπηρέτησε στις Ένοπλες Δυνάμεις, ως απόφοιτος της Σχολής Ευελπίδων.
Αποστρατεύτηκε με το βαθμό του Ταξιάρχου Πεζικού. Η ζωγραφική ήταν ένας δρόμος παράλληλος, αφού όπως ο ίδιος μας είπε, ήταν το άλλο μισό του χρόνου, που έφερνε την ισορροπία στην καθαρή σκέψη και δράση.
Στη διαδρομή του, τα έργα του, ήταν το όμορφο δώρο σε όσους αγαπούσε και εκτιμούσε. Πάνω από 1000 έργα βρίσκονται σε Πινακοθήκες, Μουσεία, και ιδιωτικές συλλογές, στα σπίτια φίλων και συναδέλφων του.
Ποτέ δεν τα εμπορεύθηκε! Τα πρόσφερε από αγάπη. Στον αγώνα του για την υπεράσπιση της Ειρήνης, έδωσε την ψυχή και το έργο του, αφού και σήμερα συμμετέχει στην ΚΕΘΑ, στηρίζοντας τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα του λαού μας.
Ο Μιχάλης Σοφικίτης, με βαθιά πολιτική σκέψη, ερμηνεύει τη σχέση και το ρόλο της τέχνης με την κοινωνία, εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης. Θέση η οποία παίρνει άλλη διάσταση, όταν αυτή διατυπώνεται από τα χείλη ενός Ταξίαρχου του Πεζικού ε.α.
Μεταξύ άλλων σημειώνει στην συνέντευξη του στο Alt.gr :
Νάξος –Σαγκρί
«Γενικά ο πολιτισμός αντιστέκεται σε αυτές τις κρίσεις, γιατί όταν οι εικαστικοί δημιουργούν πολιτισμό, απογειώνουν τον άνθρωπο και γίνονται το εφαλτήριο για ό,τι πιο υψηλό σε αξίες και ιδανικά.
Αυτός είναι ο σκοπός, η ουσία και η ελπίδα για την απελευθέρωση του ανθρώπου και της εργατικής τάξης από κάθε εκμετάλλευση, αφού ο πολιτισμός και οι τέχνες αναδεικνύουν μεγάλες αλήθειες και προβληματίζουν.
Σήμερα που η καπιταλιστική κρίση έχει δείξει το πιο σκληρό της πρόσωπο, σήμερα που η εργατική τάξη βαδίζει προς την ανεργία και την εξαθλίωση, το κεφάλαιο μετρά τα κέρδη του, οι τέχνες, ο αγώνας και ο πολιτισμός γίνονται ισχυρά όπλα αντίστασης και πάλης ενάντια στη ραγδαία φτωχοποίηση που συντελείται.
Χάνεται σταδιακά ό,τι κατακτήθηκε με αγώνες και αίμα από τον περασμένο αιώνα μέχρι σήμερα, ενώ παράλληλα τα κοινωνικά αγαθά, η υγεία, η παιδεία, η εργασία κ.α. μετατρέπονται σε εμπόρευμα.
Στην κρίσιμη αυτή περίοδο, οι τέχνες δεν μπορούν να μείνουν θεατές, αν και από μόνες τους δεν μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, μπορούν, όμως, να συμβάλουν στη διαμόρφωση ενός κλίματος που θα παλέψει και θα διεκδικήσει ένα καλύτερο αύριο, για μια κοινωνία χωρίς πολέμους, προσφυγιά, οικονομικούς ανταγωνισμούς, φτώχεια, πανδημίες και εκμετάλλευση.
Η τέχνη σαν κοινωνικό φαινόμενο αντανακλά τις ταξικές αντιθέσεις, γίνεται πεδίο ταξικών και ιδεολογικών συγκρούσεων. Για το λόγο αυτό, ο καπιταλισμός και οι αντιδραστικές δυνάμεις διεξάγουν έναν ανελέητο πόλεμο ενάντια σε κάθε πρωτοπόρα έννοια της τέχνης και σε κάθε πρωτοπόρα δημιουργία και δημιουργό.
Στον εθνικό μας πολιτισμό, αλλά και στον παγκόσμιο, τις τέχνες τις θυμούνται μόνο όταν τις έχουν ανάγκη, ως βιτρίνα πολιτισμού, και όσοι καλλιτέχνες δεν μπαίνουν στη βιτρίνα αυτή, έχουν μεγάλη ανασφάλεια για την τέχνη τους και την επιβίωσή τους.
Η μαζική κουλτούρα του καπιταλισμού και των εθνικών πολιτισμών δεν έχει καμιά σχέση με τη λαϊκότητα των τεχνών, αφού προωθεί τον ατομικισμό, το χρήμα, το κέρδος, την προσωπική επιτυχία κ.τ.λ. Ο στόχος τους είναι η υποβάθμιση του πολιτισμικού και του πνευματικού επιπέδου των λαών, τους οποίους θέλουν να συμπεριφέρονται ως μία παθητική μάζα απέναντι στις κοινωνικές εξελίξεις που έρχονται, και έτσι γίνεται πιο εύκολη η υποταγή τους στο σάπιο και εκμεταλλευτικό τους κοινωνικό σύστημα.
Ο Λένιν σημείωνε ότι «Εθνικός πολιτισμός γενικά είναι ο πολιτισμός των τσιφλικάδων, των παπάδων και της αστικής τάξης».
Ο Μιχάλης Σοφικίτης, ορίζει το πλαίσιο και τις λειτουργίες της τέχνης του. Στα έργο του, οι αγαπημένοι του τόποι. Εκεί που γεννήθηκε, στους τόπους που υπηρέτησε ως αξιωματικός των Ενόπλων Δυνάμεων.
Μια ιδιότυπη ρεαλιστική τοπιογραφία, απεικονιστικής ζωγραφικής, καθαρής γραμμής, χωρίς περισπούδαστα φτιασιδώματα. Έτσι, με τη ματιά του αυθεντικού λαϊκού ζωγράφου, αφού τις σπουδές τις έκανε στα όπλα, μα βρήκε το χρόνο να «σπουδάσει» το άλλο όπλο, την τέχνη της ζωγραφικής.
Το Μιχάλη δεν θα τον κατατάξουμε στον κλάδο των εικαστικών, με τη μορφή που ξέρουμε να αποδίδουμε στην ιστορία των τεχνών. Θα τον κατατάξουμε στη μοναδική κατηγορία των ένοπλων τεχνών.
Μεγάλη υπόθεση, ο φέρων δυο όπλα, της τέχνης του πολέμου και της ζωγραφικής, μιας και τα δυο ο Μιχάλης, τα υποτάσσει στην απελευθέρωση της εργατικής τάξης.
Αναδημοσιεύουμε από την Ελευθεροτυπία 29/7/2005, με αφορμή έκθεσή του : «Απόμαχος των ενόπλων δυνάμεων, στρατιώτης της τέχνης με τη χακί στολή, όρκος πίστης και τιμής στη ζωγραφική…»
Και συνεχίζει ο Ριζοσπάστης: «Στις Κυκλάδες της πέτρας και του νερού, του βότσαλου και του αρμυρού ήλιου και του γελαστού απομεσήμερου, μας «ταξιδεύει» με το χρωστήρα του ο Μιχάλης..».
Μα ο πιο δυνατός, ο συναδελφικός λόγος του στο χακί, Αντιστράτηγου Μιχάλη Βαρδάνη, Προέδρου του Συνδέσμου Φυλακισθέντων Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967 – 1974 (ΣΦΕΑ). «Το τραχύ του στρατού δεν κατάφερε, ευτυχώς, να σε στεγνώσει από ευαισθησίες. Απεναντίας μπορώ να πω, ξετυλίγονται από τα έργα σου άπειρες τέτοιες, μαζί με το ρομαντισμό της Ελληνικής παράδοσης..»
Ο Μιχάλης Σοφικίτης έχει διοργανώσει έξι ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πάρα πολλές ομαδικές εκθέσεις. Έργα του βρίσκονται σε Δημόσιες υπηρεσίες, Πινακοθήκες, Μουσεία και σε ιδιωτικές συλλογές. Διετέλεσε Πρόεδρος του Συλλόγου Κυκλαδιτών Ηλιούπολης. Πρόεδρος της Επιτροπής Ειρήνης Ηλιούπολης. Είναι μέλος της ΚΕΘΑ. Πολλές φορές Υποψήφιος Βουλευτής του ΚΚΕ.
Έργα του ζωγράφου – αποστράτου Ταξιάρχου Πεζικού Μιχάλη Σοφικίτη.
Λέσβος –Εφταλού
Λέσβος – Σιγρί
Φραγκόσυκα
Όστρακα Σκαπανέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου