Η Ήπειρος του Πετρο Λούκα Χαλκιά
που διοργάνωσε το Πνευματικό Κέντρο Ιωαννίνων με το Τμήμα Παραδοσιακών Χορών του. Αναφέρεται στις σχέσεις που αναπτύσσονταν μεταξύ οργανοπαιχτών και χορευτών στα χορευτικά γεγονότα και πράξεις τον καιρό που οι οργανοπαίχτες χόρευαν τους ...
χορευτές με τις παραγγελίες και την πληρωμή. Μετά την παράθεση του αποσπάσματος αυτού, καταγράφονται αναλυτικά οι σχέσεις αυτές σε μιαν άλλη χορευτική κοινότητα, αυτή του χωριού Κινίδαρος της Νάξου. Σχέσεις, που σήμερα έχουν αμβλυνθεί γιατί σε πολλές περιπτώσεις (οργάνωση χορευτικών γεγονότων από συλλόγους) έχει αλλάξει μια από τις βασικές διαδικασίες μιας χορευτικής πράξης, αυτής της παραγγελίας και της πληρωμής.
ΕΝ ΧΟΡΩ: ΠΕΤΡΟΛΟΥΚΑΣ ΧΑΛΚΙΑΣ, ΣΥΝΑΥΛΙΑ
Από το κανάλι (Ηλίας Γκαρτζονίκας).
Ο καλός ο χορευτής μας δίνει ενέργεια μεγάλη είτε είναι άνδρας είτε γυναίκα είτε κορίτσι.
Από εκείνα τα χρόνια εμείς κοιτάμε τον χορευτή από τα πόδια και πάνω. Σήμερα άλλαξαν τα πράγματα. Γίνεται ένας χορός και σηκώνονται πενήντα, εκατό άτομα και δεν βλέπεις ποιος χορεύει τι. Όλοι μαζί αλώνι. Εκείνοι δεν το απολαμβάνουν. Όταν σηκωθεί κάποιος από μια παρέα και κινηθεί αυθεντικά έρχομαι κατ ευθείαν σε επαφή με τη σκέψη του και του βρίσκω τις κινήσεις που θα κάνει. Τον προλαβαίνω και γινόμαστε ένα. Αφού κάνει, λέω, το πόδι έτσι, ετοιμάζεται να κάνει στροφή και πρέπει να κάνω παίξιμο στροφής με το κλαρίνο. Τώρα θα κτυπήσει το πόδι κάτω, θα κάνω χτύπημα με το κλαρίνο. Δεν εξηγούνται με λόγια αυτά. Αλλά κοίτα τι γίνεται. Τον Αράπη Τον χορεύουν λίγοι όπως και την Παπαδιά , που είναι επίσης στον ίδιο ρυθμό. Σ αυτά πρέπει να ανοίξουμε διάλογο μεγάλο με τον χορευτή. Είναι μια ολόκληρη ιστορία. Αν ο χορευτής ξέρει και μου πάει ακριβώς εκεί που πρέπει μπορούμε να ανακαλύψουμε πολλά πράγματα. Αλλά έλα που ο χορευτής δεν ξέρει πάντα. Κάνει βέβαια την αρχή, πάμε καλά μέχρι ενός κι ύστερα φεύγει σ άλλα θέματα. Μια στο καρφί και μια στο πέταλο. Γιατί μου το κάνεις αυτό;
Θα πούμε μια ιστορία τώρα, γιατί το χαλάς;
Είχα βγάλει πολλά σόλα πριν πάω στην Αμερική. Από τότε δεν ξανάβγαλε διότι τότε, στην κοινωνία του 50, ο καλλιτέχνης δεν αναγνωρίζονταν εύκολα. Εμένα δεν με αναγνώρισε τότε ο κόσμος, οι μουσικοί με αναγνώρισαν. Αλλά δεν μπορούσα να σταθώ με πενήντα, εκατό, διακόσους μουσικούς. Από τότε φοβόμουνα να κάνω σόλα. Ο κόσμος έλεγε: Τ΄ είναι αυτά που παίζει, τ΄ είναι αυτά; Ενώ αυτά είναι η καλύτερη καλλιτεχνία που έδινα εγώ! Ένα 3% έλεγε ναι, καλώς.
Το 97% το είχα χάσει! Δεν ήτανε εμπορικά και δεν τα ήθελαν οι εταιρείες γιατί πάντα οι εταιρείες τότε έλεγαν: «παίξ' το εμπορικά»! Κι έτσι, δεν ξανά παιξα σ όλα σε δίσκους.
Σήμερα άλλαξαν τα πράγματα. Και να ξέρεις, για να καταξιωθείς χρειάζονται δυο υπογραφές. Μια από τους μουσικούς και μια από τον
Παιχνιδιάτορες και Χορευτές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου