Ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας.

Είμαι ένας μικρός, μόνος, πληγωμένος καναπές ...Θέλω να καταγγείλω αυτό που γίνεται αυτές τις ημέρες ...όλοι με έχουν εγκαταλείψει ...
 εμένα το πιο σημαντικό έπιπλο κάθε σπιτιού ... 
εμένα που μέχρι πρότινος είχα την πρωτοκαθεδρία στην καθημερινότητα του καθενός ...
ξέρετε ότι Εγώ έχω υπάρξει σύμβολο; 
Το σύμβολο της γενιάς του καναπέ Μιας γενιάς καλοαναθρεμμένης (με δανεικά δε λέω) που το μόνο που ήξερε ήταν να αράάαααζει ...στα παχυλά μου μαξιλάρια 
Κι αν έχω φιλοξενήσει κώλους Εγώ! ...κώλους να δουν τα μάτια σας ...
από μικρού παιδιού αφράτου που η μαμά του το έβαζε με τις ώρες μπροστά στην τηλεόραση για κάνει ησυχία, μέχρι του συνταξιούχου με το τρίωρο κατοχυρωμένο αφού ξεκινούσε πρωί πρωί με τον Αυτιά για να καταλήξει βράδυ βράδυ με την Νικολούλη.


Κώλους βολεμένους με μια θεσούλα στο Δημόσιο, όνειρο ζωής από τα μικράτα τους, μέχρι κώλους πλούσιων φοροφυγάδων που συζητούσαν (ενώ η μυρωδιά του ακριβού ουίσκι έφθανε μέχρι τα ρουθούνια μου) με άλλους κώλους- μάγκες, πόσο ικανοί είναι και δε πα να κόψουν το κεφάλι τους, οι άλλοι ανίκανοι κώλοι. Όπου ανίκανοι κώλοι, εκείνοι οι άλλοι λίγοι, που έκανα μαύρα μάτια να τους δω, γιατί ακόμη ... δούλευαν και ...πλήρωναν κανονικά τους φόρους τους.
Κώλοι νεανικοί με τα όνειρά τους τσακισμένα αφού οι γονικοί κώλοι, τους έμαθαν κάτι που λέγεται νομίζω ...; ατομικό συμφέρον.
Κώλοι πολιτικοί που κάθε βράδυ έκαναν απολογισμό της μικροπολιτικής τους και κανόνιζαν ρουσφέτια για να μαζέψουν, λέει, κουκιά ...
Κώλους ποδοσφαιρόφιλους με τις μπύρες να βρέχουν που και που το πρόσωπό μου και τα λάδια από την πίτσα να μου προσφέρουν λιγδερή πολυχρωμία, κώλους σφριγηλούς αφού η μοναδική ώρα που με εγκατέλειπαν ήταν για σφίξουν στο γυμναστήριο, κώλους ομαδικούς, παρέες ολόκληρες που παρακολουθούσαν με απίστευτο πάθος Εurovision και άλλα ενδιαφερόντα προγράμματα κοινωνικής κριτικής.
Ωχ! Που να τρέχεις τώρα!
Δεν υπήρχε κώλος μέσα στο σπίτι που να μη μου έδινε την απαιτούμενη σημασία, παντρεμένοι κώλοι που έβρισκαν πάνω μου πολλά περισσότερα από ότι στο έτερον ήμισυ, χωρισμένοι κώλοι που έβρισκαν καταθλιπτική παρηγοριά στη ζεστή αγκαλιά μου, εργένικοι κώλοι που σπατάλησαν ατέλειωτες ώρες καθήμενοι πάνω μου από φόβο να ανοίξουν την πόρτα και να βγουν έξω, (αυτοί όπως και οι παντρεμένοι κώλοι, άφηναν που και που και καμιά πορδή πάνω μου, αλλά τι να κάνεις, η κακοφορμία είναι χαρακτηριστικό της εξάρτησης) ...
 Υπήρχε μάλιστα ένα κοινό γνώρισμα ανάμεσα στους περισσότερους από αυτούς τους κώλους, μια ιδεολογία βρε παιδάκι μου: η ιδεολογία του ωχαδελφισμού. Ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας.
Και ξαφνικά ...όλοι τρέχουν προς τα κάπου ...
Σύνταγμα άκουσα πως το λένε και κάτι φίλοι μου δεξιά κι αριστερά μου είπαν και για κάτι πλατείες σε κάποια Ελληνική επικράτεια. 
Τι είναι αυτό; Κι εγώ τι θα απογίνω; 
Ηρθε άραγε το τέλος μου ή μόδα είναι θα περάσει; Θα απευθυνθώ στους μοναδικούς μου φίλους που δεν με έχουν εγκαταλείψει ακόμη, τους πολιτικούς κώλους, να μου πουν επίσημα : Αλλάζει κάτι κι εγώ δεν έχω καταλάβει τίποτε; 
Ή μήπως κι αυτοί δεν έχουν καταλάβει;

Tης Ίνας Ταράντου