ΣΧΕΔΙΟ ΠΡΟΚΗΡΥΞΗΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ
1. Διαγωνισμός Παραμυθιού με τίτλο « Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μέλισσα…».
Ευαισθητοποίηση των μαθητών σχετικά με τα προβλήματα του περιβάλλοντος και σύνδεση με τον λόφο του Αγχεσμού (άγχη = κοντά, εσμός = σμήνος μελισσών) – Τουρκοβούνια.
2. Απευθύνεται σε μαθητές Νηπιαγωγείου, Δημοτικού και Γυμνασίου.
3. Διοργανωτής: Δήμος Γαλατσίου, Τμήμα Παιδείας - Διά Βίου Μάθησης και Πολιτισμού - Αθλητισμού και Νέας Γενιάς, Αντιδήμαρχος Μάνος Ελευθερίου......
4. Η επιτροπή αξιολόγησης των έργων θα αποτελείται από τον Alessandro De Martino – εικαστικό, Ευαγγελία Πανούση – συγγραφέα, Ευάγγελο Κυριαζόπουλο – Γενικό Γραμματέα του Δήμου Γαλατσίου, Γιάννη Σκληράκη - Πρόεδρο Σχολικής Επιτροπής Α/βαθμιας Εκπαίδευσης, Ευάγγελο Μπουγιούκα - Πρόεδρο Σχολικής Επιτροπής Β/βαθμιας Εκπαίδευσης, Μάνο Ελευθερίου - Αντιδήμαρχο Παιδείας.
5. Ο χρόνος διεξαγωγής του διαγωνισμού είναι η σχολική χρονιά 2018 – 2019. Καταληκτική ημερομηνία κατάθεσης παραμυθιών: Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2019 (σε έντυπη μορφή στο Τμήμα Παιδείας ή ηλεκτρονικά: kasieri@galatsi.gr - υπεύθυνη υπάλληλος: Άννα Κασιέρη, 210 2143385, 210 2143415)
6. Τα παραμύθια θα αξιολογηθούν από την επιτροπή, θα δοθούν σε όλους τους συμμετέχοντες έπαινοι συμμετοχής και 6 βραβεία στα 6 καλύτερα παραμύθια, ανά βαθμίδα. Τα έξι νικητήρια παραμύθια, από κάθε σχολική βαθμίδα, θα αποτελέσουν υλικό έκδοσης βιβλίου (με τη σύμφωνη γνώμη των Γονέων – Κηδεμόνων). Όλα τα παραμύθια θα δημοσιευτούν στο site του Δήμου Γαλατσίου (Ηλεκτρονική Πινακοθήκη – Φωτοθήκη).
7. Κάθε μαθητής / τρια μπορεί να λάβει μέρος στο διαγωνισμό με μία συμμετοχή. Η συμμετοχή των μαθητών /- τριών στον διαγωνισμό δε θα έχει καμία οικονομική επιβάρυνση για τους ίδιους.
8. Ο Δήμος Γαλατσίου / Τμήμα Παιδείας αναλαμβάνει όλη τη διαδικασία υλοποίησης του διαγωνισμού και θα διασφαλίσει τα προσωπικά δεδομένα και τα πνευματικά δικαιώματα των δημιουργών.
9. Η συμμετοχή των μαθητών/-τριών είναι προαιρετική και απαιτείται η σύμφωνη γνώμη των γονέων και κηδεμόνων για τη συμμετοχή τους, καθώς επίσης και για τη δημοσιοποίηση των παραμυθιών τους.
10. Ο διαγωνισμός θα υλοποιηθεί εντός ή εκτός του ωρολογίου προγράμματος.
11. Σημειώνεται ότι, όσον αφορά τα πνευματικά δικαιώματα, ισχύουν τα αναφερόμενα στο ν. 2121/1993 «Πνευματική ιδιοκτησία, συγγενικά δικαιώματα και πολιτιστικά θέματα» [ΦΕΚ 25, τ. Α΄, 04.03.1993].
Λεπτομέρειες για το περιεχόμενο του Διαγωνισμού Παραμυθιoύ, ανά βαθμίδα εκπαίδευσης.
Α. Νηπιαγωγείο
Οι μαθητές θα πάρουν μέρος στον διαγωνισμό παραμυθιού με τίτλο «Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια μέλισσα...» με στόχο να ευαισθητοποιηθούν σχετικά με τα προβλήματα του περιβάλλοντος και σύνδεση με τον λόφο του Αγχεσμού (άγχη = κοντά, εσμός = σμήνος μελισσών), δηλαδή τον λόφο της πόλης μας με το σημερινό όνομα Τουρκοβούνια. Οι μαθητές θα ζωγραφίσουν και θα παρουσιάσουν το έργο τους, εικονογραφημένα, μέσα σε δεκαπέντε σελίδες συμπεριλαμβανομένων του εξώφυλλου, του οπισθόφυλλου και των μεταγραφών των νηπιαγωγών. Το χαρτί που μπορούν να χρησιμοποιήσουν θα είναι χαρτί εκτύπωσης Α4.
Β. Δημοτικό σχολείο
Οι μαθητές θα πάρουν μέρος στον διαγωνισμό παραμυθιού με τίτλο «Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια μέλισσα...» με στόχο να ευαισθητοποιηθούν σχετικά με τα προβλήματα του περιβάλλοντος και σύνδεση με τον λόφο του Αγχεσμού (άγχη = κοντά, εσμός = σμήνος μελισσών), δηλαδή τον λόφο της πόλης μας με το σημερινό όνομα Τουρκοβούνια. Οι μαθητές θα γράψουν και θα παρουσιάσουν το έργο τους, μέσα σε δέκα σελίδες συμπεριλαμβανομένου του εξώφυλλου και του οπισθόφυλλου. Η προαιρετική εικονογράφηση μπορεί να γίνει σε ακόμη 10 σελίδες συμπεριλαμβανομένου του εξώφυλλου και του οπισθόφυλλου. Οι συνολικές σελίδες για κάθε παραμύθι μπορεί να φτάσουν μέχρι και τις 20. Το χαρτί που μπορούν να χρησιμοποιήσουν θα είναι χαρτί εκτύπωσης Α4.
Γ. Γυμνάσιο
Οι μαθητές θα πάρουν μέρος στον διαγωνισμό παραμυθιού με τίτλο «Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια μέλισσα...» με στόχο να ευαισθητοποιηθούν σχετικά με τα προβλήματα του περιβάλλοντος και σύνδεση με τον λόφο του Αγχεσμού (άγχη = κοντά, εσμός = σμήνος μελισσών), δηλαδή τον λόφο της πόλης μας με το σημερινό όνομα Τουρκοβούνια. Οι μαθητές θα γράψουν και θα παρουσιάσουν το έργο τους, μέσα σε δέκα σελίδες συμπεριλαμβανομένου του εξώφυλλου και του οπισθόφυλλου. Η προαιρετική εικονογράφηση μπορεί να γίνει σε ακόμη 10 σελίδες συμπεριλαμβανομένου του εξώφυλλου και του οπισθόφυλλου. Οι συνολικές σελίδες για κάθε παραμύθι μπορεί να φτάσουν μέχρι και τις 20. Το χαρτί που μπορούν να χρησιμοποιήσουν θα είναι χαρτί εκτύπωσης Α4.
ΥΛΙΚΟ ΑΝΤΛΗΣΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ «ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΜΕΛΙΣΣΑ…»
ΤΟ ΓΑΛΑΤΣΙ,Ο ΛΟΦΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΜΑΣ ΚΑΙ …Η ΜΕΛΙΣΣΑ!
ΓΑΛΑΤΣΙ, 100 χρόνια πριν: τόπος ευγενής και εύμορφος…
Εδώ κυριαρχεί το θυμάρι και το θρούμπι, ενώ πού και πού το αγκαθωτόν ασπάλαθρoν καταστολισμένον από κίτρινα άνθη σού προξενεί την έκπληξιν που αισθάνεσαι όταν απαντάς ευμορφίαν και ευγένειαν. Εδώ το έδαφος είναι ανοικτόν και ελεύθερον, εδώ κυριαρχεί το φως, το Αττικό φως… (Δημ. Καμπούρογλου «Αναδρομάρης της Αττικής», 1914)
ΤΟΥΡΚΟΒΟΥΝΙ, ΤΟΥΡΚΟΒΟΥΝΙΑ, ΛΥΚΟΒΟΥΝΙΑ, ΑΓΧΕΣΜΟΣ…Η σημασία τους είναι γνωστή από την αρχαιότητα και αναφέρονται ως «Αγχεσμός», όπου υπήρχε και ιερό για τη λατρεία του Δία. «Υπάγονταν στον αρχαίο δήμο Βατή, όπου κατοικούσε η Αιγηίδα Φυλή και είχε προστάτη τον Ηρακλή. Επί του Αγχεσμού ην άγαλμα του Διός και μέχρι χθες εσώζετο κλίμαξ και επιγραφή ΔΙΟΣ ΑΓΧΕΣΜΟΣ λελαξευμέναι επί του βράχου… όπερ σημαίνει ότι ιστορικόν μνημείον υπό μόνου του Παυσανίου μνημονευόμενον, κατεστράφη ένεκα της αμαθείας ή αφροντησίας των προϋπαρξασών Κυβερνήσεων» Πρόσθετη μαρτυρία για κατάλοιπα αρχαίου μνημείου στα Τουρκοβούνια αποτελεί και η φράση του Λ. Βεΐκου στο 3ο Άρθρο της Διαθήκης του: «ήτοι πλησίον του Αρχαίου Τάφου και του δρομίσκου που πηγαίνομεν προς το Ψυχικόν και προς τα Γιδομανδριά».
Ο Αγχεσμός ήταν μια λοφοσειρά κοντά στην αρχαία Αθήνα όπου σίγουρα βοηθούσε στην παραγωγή του φημισμένου μελιού της Αττικής. Ένα από τα σύμβολα του Δία ήταν και η μέλισσα. Ο Αγχέσμιος Δίας λοιπόν, ήταν αυτός που προφύλασσε τα μελίσσια της πόλης. Η ετυμολογία της λέξης Αγχεσμός έχει ως εξής: άγχη = πλησίον, κοντά + εσμός = σμήνος, σμήνη (μελισσών).
Το όνομα αυτού του ορεινού όγκου στην πορεία του χρόνου άλλαζε. Λέγεται ότι τα αποκαλούσαν Λυκοβούνια, μάλλον από το πολύ φως που έλουζε το βουνό (Λύκη = Φως στα αρχαία ελληνικά). Αν και πρόκειται για υποθέσεις, γεγονός είναι ότι, ακόμη και σήμερα, με κατεστραμμένη την κορυφογραμμή και τη φυσική βλάστηση και την χωρίς προηγούμενο περιβαλλοντική επιβάρυνση, είναι μέρες που κατά την ανατολή του ηλίου το φως που ξεχύνεται προς το Γαλάτσι και λούζει στην κυριολεξία τη δυτική πλευρά των Τουρκοβουνίων αφήνει τον παρατηρητή έκθαμβο.
Για τη σημερινή ονομασία ‘Τουρκοβούνια’ που οι υπόδουλοι Έλληνες έδωσαν στην οροσειρά αυτή, γιατί ως βουνό και δάσος την αποκλειστική κυριότητα και διαχείριση σ’ αυτό δεν μπορούσε, κατά το Οθωμανικό Δίκαιο, να ασκεί κανένας άλλος εκτός από το Τουρκικό Δημόσιο. Συνεπώς εθεωρούντο «Τούρκικα Βουνά» και ήταν απόλυτα φυσικό να τα αποκαλούν έτσι οι Έλληνες. Αλλά και ο αρχαιολόγος Κ. Κοντόπουλος έγραφε σε υπόμνημά του προς την Κυβέρνηση για την προστασία των λόφων: «Αι πετρώδεις κορυφαί των υψωμάτων, των λόφων και των ορέων εισίν εθνική κτήσις, όπως και επί Τουρκοκρατίας, και ουδεμία λατόμευσις ή συνοικισμός επιτρέπεται επ΄αυτών». Η λοφοσειρά δηλαδή ήταν ιδιοκτησία του τουρκικού κράτους. Με άλλα λόγια, τούρκικα βουνά. Τουρκοβούνια.
Η ΜΕΛΙΣΣΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
Η χρησιμότητα και το όφελος της μέλισσας προς τον άνθρωπο έχει αναγνωριστεί από πολλούς αρχαίους πολιτισμούς. Ιδιαίτερες αναφορές προς την Μέλισσα υπάρχουν σε διάφορους μύθους της αρχαίας Ελλάδας.
Μέλισσα, η τροφός του Δία
Σύμφωνα με έναν αρκετά διαδεδομένο μύθο, η Ρέα αποφάσισε μετά από συμβουλή της Γαίας και του Ουρανού να γεννήσει τον Δία μακριά από τον Κρόνο, ώστε να μην τον καταβροχθίσει όπως έκανε και με τα πέντε προηγούμενα παιδιά τους.
Η Ρέα γέννησε τον Δία στο Δικταίο Άντρο, σπήλαιο στην οροσειρά Δίκτη της Κρήτης. Έπειτα ανέθεσε την προστασία και την ανατροφή του βρέφους στους Κουρήτες (χθόνιοι δαίμονες) και τις Δικταίες Νύμφες (Ορεάδες νύμφες της Δίκτης).
Οι νύμφες Αμάλθεια και Μέλισσα, κόρες του Μελισσέα που ήταν Βασιλιάς της Κρήτης, γηραιότερος και αρχηγός των Κουρητών, τάιζαν τον Δία με γάλα, και μέλι.
Η Μέλισσα ανέθρεψε τον Δία με ιδιαίτερη φροντίδα και ταΐζοντάς τον μέλι, ώστε να μεγαλώσει γρηγορότερα και να διεκδικήσει την θέση του ανάμεσα στους Θεούς. Ο Δίας αγάπησε το μέλι και μάλιστα ένα από τα ονόματά του είναι «Μελιττεύς» προς τιμήν της τροφού του Μέλισσας. Λέγεται μάλιστα πως οι μέλισσες εναπόθεταν μέλι απευθείας στο στόμα του Δία με την χάρη της Μέλισσας, και από αυτή ονομάστηκε το γνωστό σε όλους μας έντομο, καθώς και όλες οι νύμφες τροφοί του Δία που την διαδέχτηκαν.
Όταν ο Κρόνος αντιλήφθηκε τον ρόλο της Μέλισσας στην διάσωση του Δία, εξοργίστηκε και την μεταμόρφωσε σε γεοσκώληκα. Ο Δίας τη λυπήθηκε και τη μεταμόρφωσε ξανά, αυτή την φορά σε μέλισσα.
Η μέλισσα συνδεόταν με τις γενεσιουργές δυνάμεις της φύσης – ίσως πολύ απλά γιατί αυτό κάνει και ο άνθρωπος. Σήμερα γνωρίζουμε πως το 80% της επικονίασης των φυτών οφείλεται σε αυτές τις επίμονες εργάτριες που έρχονται στην ζωή, φέρνουν ζωή, πεθαίνουν για την διαιώνιση της ζωής, και ποτέ δε σταματούν να εργάζονται σαν μια από τις πιο καλά οργανωμένες κοινωνίες που μπορείς να παρατηρήσεις στη φύση. Ίσως τελικά οι μέλισσες έχουν αρκετά να μας διδάξουν ακόμη…
Η ΜΕΛΙΣΣΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
Στην Αρχαία Ελλάδα η μέλισσα, το μέλι και το κερί κατείχαν περίοπτη θέση σε όλες τις κοινωνικές τάξεις και ομάδες. Από τις πινακίδες Γραμμικής γραφής Β της Κνωσού, των Μυκηνών και της Πύλου αντλούμε πολύτιμες πληροφορίες για τη διακίνηση μελιού, χωρίς όμως να αναφέρονται στοιχεία για συστηματική μελισσοκομία.
Ο Όμηρος και ο Ησίοδος, αναφέρουν άγρια μελίσσια σε σπηλιές ή σε βελανιδιές. Στους κλασικούς και ελληνιστικούς χρόνους οι πληροφορίες είναι περισσότερες και δείχνουν μια πιο συστηματική ενασχόληση με τη μελισσοκομία, κυρίως σε αγροτικές περιοχές. Υπάρχουν 41 και πλέον ονόματα δοχείων για τη φύλαξη ή μεταφορά του μελιού, συμπεραίνοντας ότι το εμπόριο μελιού πέρασε σε μια ανθηρή και κερδοφόρα φάση. Έμμεσα μπορούμε να οδηγηθούμε στο ίδιο συμπέρασμα από τα πάμπολλα νομίσματα που έχουν βρεθεί και απεικονίζουν με διάφορους τρόπους μέλισσες, αρχής γενομένης από την πόλη Μελίτη της Θεσσαλίας στις αρχές του 4ου αιώνα π.Χ. Νομίσματα με απεικόνιση μελισσών έχουμε ακόμη στην Κρήτη, στην Κέα, στην Έφεσο και στην Σικελία. Ονόματα μελιού και παρασκευασμάτων με μέλι υπήρχαν γύρω στα 50, δίνοντάς μας ακόμη μια ένδειξη της ευρείας χρήσης του. Γνωρίζουμε ένα νόμο του Σόλωνα, σύμφωνα με τον οποίο, οι μελισσοκόμοι ήταν υποχρεωμένοι να τοποθετούν τα μελίσσια τους 300 πόδια (100 μέτρα) μακριά ο ένας από τον άλλο, ώστε να μην υπάρχουν αμφιβολίες σχετικά με την κυριότητα των σμηνών. Το ανασκαφικό έργο έχει φέρει στην επιφάνεια πλούσιο υλικό "κυψελών" (οριζόντιες και κάθετες) κυρίως από πηλό. Οι τιμές του μελιού κατά τον 3ο αιώνα π.Χ. ήταν μεταξύ 16 και 37 δραχμών αργυρίου ανά "μετρητή" ή 9 οβολών και 3 ½ δραχμών ανά "χουν". ("μετρητής" και "χους" είναι δοχεία μέτρησης μελιού).
Οι ποικιλίες μελιού, αναφέρονται σε αρκετά κείμενα, με ξεχωριστό το "άκαπνο" μέλι, δηλαδή το μέλι που προέρχεται από κυψέλες όχι καπνισμένες κατά την αφαίρεσή του από αυτές. Με βάση την εποχή παραγωγής, το μέλι διακρινόταν σε "εαρινόν", "ωραίον" και "μετοπωρινόν", ενώ φημισμένο μέλι λόγω της προελευσής του, ήταν το μέλι Αττικής, το μέλι από τα Υβλαία της Σικελίας, το μέλι από την Σαλαμίνα, τη Λέρο και την Κάλυμνο.
Στην "Κύρου ανάβασις" αναφέρεται δηλητηρίαση στρατιωτών από μέλι ροδόδενδρου από τον Εύξεινο Πόντο. Η σωρός του στρατηγού Αγησιπόλιδου μεταφέρθηκε στη Σπάρτη από την Άφυτιν σε πιθάρι με μέλι ("Ελληνικά"), ενώ το ίδιο συνέβη με τη σωρό του Μ. Αλεξάνδρου.
Οι πιο πολλές "επιστημονικές" πληροφορίες για τις μέλισσες και τη βιολογία τους προέρχονται από τον Αριστοτέλη στα "Των περί τα ζώα ιστοριών" και "περί ζώων γενέσεως". Αργότερα το έργο του συνέχισε ο μαθητής του Θεόφραστος. Ο Αριστοτέλης περιγράφει με λεπτομέρεια τις δραστηριότητες των μελισσών και στα κείμενά του στηρίχτηκε αρχικά η έρευνα μετά το Μεσαίωνα. Στα "λάθη" των παρατηρήσεών του μπορούμε να εντοπίσουμε δύο, αρκετά σημαντικά:
Πίστευε ότι το κερί οι μέλισσες το συλλέγουν από τα φυτά. Ήταν ακατόρθωτο με τα μέσα της εποχής να μπορέσει να περιγράψει τη διαδικασία "γέννησης" του κεριού από τους κηρογόνους αδένες. Αυτό παρατηρήθηκε πολύ αργότερα με την εφεύρεση του μικροσκοπίου.
Περιέγραφε τη βασίλισσα του μελισσιού σαν τον "ηγεμόνα", δηλαδή της προσέδιδε αρσενική φύση. Απορίας άξιο για ένα τόσο συστηματικό ερευνητή. Σε πολλά κείμενα άλλων συγγραφέων (Ξενοφώντας, Αρριανός, Πάππος ο Αλεξανδρεύς) αναφέρεται η βασίλισσα με το πραγματικό της γένος, δείχνοντάς μας ότι η κοινή γνώση ήταν ξεκάθαρη για το γένος της. Πολλές αναφορές έχουν γίνει για το θέμα αυτό, το πιθανότερο είναι η "αστοχία" του Αριστοτέλη όσον αφορά το γένος της βασίλισσας να είναι αποτέλεσμα της κοινωνικής αντίληψης για το ρόλο των αρσενικών και θηλυκών στην τότε κοινωνία.
Οι γραπτές αναφορές στο μέλι ή στη μέλισσα είναι πάμπολλες. Ενδεικτικά αναφέρουμε κάποιους συγγραφείς, όπως ο Όμηρος, ο Ιπποκράτης, ο Δημόκριτος, ο Ξενοφώντας, ο Πυθαγόρας και βέβαια, όλοι οι προαναφερόμενοι.
Στην τέχνη η παρουσία της μέλισσας είναι έντονη σε κοσμήματα, χρυσά πλακίδια, γλυπτά, ζωγραφικές παραστάσεις, σε αμφορείς και κύλικες.
Στην καθημερινή ζωή και διατροφή το μέλι καταναλωνότανε αυτούσιο, στη μαγειρική ή σε παρασκευάσματα με άλλα τρόφιμα…
Οι μέλισσες κινδυνεύουν! (Πηγή: http://www.promelis.gr)
Οι μέλισσες υπάρχουν πάνω στη γη για πάνω από 80 εκατομμύρια χρόνια. Όλο αυτό το απέραντο, για τα ανθρώπινα μέτρα, χρονικό διάστημα επέδειξαν απαράμιλλη προσαρμοστικότητα. Μέσα από κοσμογονικές αλλαγές, κατάφεραν, όχι μόνο να επιβιώσουν, μα και να εξελίξουν το είδος τους με μοναδικό τρόπο – ιδιαίτερα όσον αφορά την οργάνωση της κοινωνίας τους. Είδαν τους δεινόσαυρους, και μαζί με αυτούς και ένα σωρό άλλα είδη, να εξαφανίζονται, είδαν παγετώνες να κατακυριεύουν ολόκληρη τη γη, έγιναν μάρτυρες κατακλυσμών, σεισμών και μετατοπίσεων ολάκερων ηπείρων. Κινδύνευσαν πολλές φορές να εξαφανιστούν και αυτές οι ίδιες, μα η θέλησή τους για ζωή, η μοναδική τους προσαρμοστικότητα και κυρίως ή κορυφαία αποστολή που τους είχε αναθέσει η μητέρα φύση, δεν τις άφησαν να χαθούν.
Και κάπου πριν από 200 χιλιάδες χρόνια, εμφανίζεται το ανθρώπινο είδος. Στην αρχή τους έκλεβε το μέλι απρογραμμάτιστα - όποτε τύχαινε να τις βρει στο δρόμο του. Στην συνέχεια κατάλαβε πως θα ήταν πιο αποτελεσματικό για τον ίδιο, αν τις εξημέρωνε. Το προσπάθησε, τις έκανε κατοικίδια - με την έννοια πως έφερε τα αδέσποτα μελίσσια του δάσους και τα εγκατέστησε κοντά στη κατοικία του. Δεν κατάφερε όμως ποτέ να τις εξημερώσει και έτσι ήταν «αναγκασμένος» να καταστρέφει τις αποικίες τους για να γευτεί το πολύτιμο προϊόν τους. Περνώντας τα χρόνια κατάλαβε πως ούτε αυτό τον συνέφερε. Τότε λοιπόν αποφάσισε, εκτός από σπίτι, να τους δώσει και σύστημα, για μεγαλύτερη παραγωγή μελιού. Κάπου πριν από 2,5 χιλιάδες χρόνια, οι αρχαίοι Έλληνες – οι δικοί μας πρόγονοι – τους πρόσφεραν κατοικία που ήταν «επιπλωμένη» και μάλιστα με ειδικό εξοπλισμό. Είχε κινητά πλαίσια! Τότε ακριβώς έλαβε χώρα μια ιστορική συμφωνία, μεταξύ μελισσών και ανθρώπων. Ήταν άτυπη συμφωνία, δεν υπογράφτηκαν ούτε συμφωνητικά, ούτε πρωτόκολλα, ούτε έγιναν κάποιες επίσημες τελετές. Παρ όλα αυτά η άτυπη αυτή συμφωνία είχε πολύ μεγάλη βαρύτητα. Σε γενικές γραμμές, έλεγε πως εμείς οι άνθρωποι θα προσφέραμε στις μέλισσες κάποιες διευκολύνσεις, αν και όταν αυτές τις χρειαζόντουσαν, αλλά με τον όρο να σεβόμαστε πάντα τους δικούς τους αρχέγονους κανόνες, όσον αφορά τον τρόπο λειτουργίας τους και τα κοινωνικά τους πρότυπα. Όπως προαναφέραμε, δεν καταφέραμε να τις εξημερώσουμε ποτέ –παρέμειναν πάντα μια άγρια κοινωνία ζώων. Κάποιοι, υποστηρίζουν πως αυτό έγινε γιατί η ζωή της μελισσούλας είναι πολύ σύντομη και δεν προλαβαίνει να εκπαιδευτεί. Κάποιοι άλλοι, υπονοούν πως είναι μια «συνειδητή» της απόφαση, γιατί δεν θέλει να αλλάξει τα πρότυπά της. Όποια και να είναι η αλήθεια, τούτο έχει σημασία: Για να πάρουμε το μέλι της εξακολουθούμε να διακινδυνεύουμε να μας κεντρίσει, γιατί παραμένει ένα άγριο ζώο!
Και ενώ η μέλισσα παραμένει ένα ζώο απόλυτα ενσωματωμένο και εξαρτώμενο από τη φύση, ο άνθρωπος, ιδιαίτερα τα τελευταία 100 χρόνια, βάλθηκε να καταστρέψει ό,τι φυσικό υπάρχει γύρω του. Με τις δραστηριότητες και τον πολιτισμό του, έγινε αιτία να εξαφανιστούν χιλιάδες είδη φυτών και ζώων και οι προβλέψεις των επιστημόνων για το μέλλον είναι ακόμα πιο ζοφερές.
Παράλληλα, κατάντησε τις μέλισσες να εξαρτώνται σχεδόν αποκλειστικά από τις δικές του επιλογές και φαίνεται πως είναι έτοιμος να τις οδηγήσει στον αφανισμό. Τους κατέστρεψε το φυσικό τους περιβάλλον, τις δηλητηρίασε με ένα σωρό «παρασκευάσματα», και τις γέμισε με ένα σωρό αρρώστιες, χωρίς να τους δώσει το χρόνο να τις αντιμετωπίσουν όπως αυτές γνωρίζουν – με δικά τους φυσικά μέσα.
Οι ειδικοί «κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου», προειδοποιώντας πως, αν τα πράγματα συνεχίσουν έτσι, πως αν δεν ληφθούν άμεσα κάποια δραστικά μέτρα και πως αν δεν αλλάξει η σχέση μέλισσας-ανθρώπου, η πρώτη σε λίγα χρόνια ίσως να εξαφανιστεί.
Κάποιες πολυεθνικές, που κατηγορούνται ότι με τα προϊόντα τους συμβάλουν στην εξαφάνιση των μελισσών, προσπαθούν να μας καθησυχάσουν, ισχυριζόμενες πως είναι έτοιμες να βγάλουν στη αγορά μέλισσες ρομπότ, για να καλύψουν το κενό των φυσικών μελισσών, αν και όταν αυτές εξαφανιστούν, προετοιμάζοντας για κάτι τέτοιο την κοινή γνώμη!
Και το «ρητορικό» ερώτημα που μπαίνει είναι: Αν τελικά ο άνθρωπος δεν αλλάξει πορεία και συνεχίσει την αλόγιστη κατασπατάληση των πόρων αυτού του πλανήτη και την εγκληματική του συμπεριφορά απέναντι στη φύση, ποιος θα εξαφανιστεί πρώτος; Ο άνθρωπος ή η μέλισσα;
Σχετικά με αυτό το θέμα ο μέγας Άλμπερτ Αϊνστάιν είχε πει :
«Μετά τη μέλισσα ο άνθρωπος έχει μόνο 4 χρόνια ζωής!».
Σχετικά με το ίδιο θέμα, μια ταπεινή μελισσούλα, αν μπορούσε να μιλήσει, θα μας έκλινε πονηρά το μάτι και θα μας έλεγε:
«Μετά τον άνθρωπο η μέλισσα έχει άπειρους αιώνες ζωής!»
O Αντιδήμαρχος Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Πολιτισμού,
Αθλητισμού και Νέας Γενιάς Δήμου Γαλατσίου
Μάνος ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου