Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

«Εγώ, μια Ρωμαιοκαθολική καλόγρια, θα υποστηρίξω την Ελλάδα», της Κατρίν > Μαρτέν

ΜΑΡΤΥΡΙΑ Κάθριν Μάρτιν, αδελφή του Ιησού (Πνευματική Οικογένεια του Σαρλ ντε Foucauld) Δεν είναι η Ευρώπη που είναι χρεωμένη στην Ελλάδα Ζώντας στην Ελλάδα για οκτώ χρόνια, η κατάσταση στη χώρα αυτή, οι αντιδράσεις που προκαλεί με κάνει να αντιδράσει. Για μήνες, η εικόνα δίνεται στην Ελλάδα είναι η χώρα όπου η διαφθορά είναι διαδεδομένη, όπου η απάτη είναι το εθνικό άθλημα και όπου τα σκάνδαλα και να επιτύχει σε ένα ποσοστό του όπλου. Τίποτα από αυτά δεν είναι εντελώς ψευδείς και δεν κρύβει την αλήθεια, αλλά είναι όλα στο πώς να το πω. Αλλά πρώτα, δεν ξέρω ότι εμείς (οι Ευρωπαίοι) πρέπει να είναι τόσο ενάρετο ότι πρέπει να διδάξουμε την άλλη, δεύτερη, τίποτα δεν κερδίζεται να ταπεινώσει έναν συνεργάτη που είχε ήδη εξασθενήσει, περισσότερο μάλιστα όταν είναι ένας ολόκληρος λαός, και τρίτον, φαίνεται ότι σε τριάντα χρόνια της εταιρικής σχέσης, δεν έχει καταφέρει πραγματικά να γνωρίζουν και να κατανοούν αυτά τα "ξαδέρφια" Έλληνες δεν είναι αρκετά σαν κι εμάς. Για αυτό είναι προφανές, αλλά μπορεί να ξεχαστεί: οι Έλληνες δεν είναι οι Δυτικοευρωπαίοι και παρακαλώ τον Θεό, ποτέ δεν θα το κάνουν.

 Δεν έχουν νόμους ενάντια στους ίδιους αντανακλαστικά που δεν έχουμε, σε γενικές γραμμές, αυτή η αυστηρότητα πιθανώς κληρονόμησε από τη Ρώμη, η οποία σηματοδοτεί τη Δύση. Το πρότυπο δεν έχει ένα πραγματικά συναρπαστικό χαρακτήρα, τα πράγματα συμβαίνουν σαν να ήταν μια απλή αποτύπωση, θα είναι εκεί για καθοδήγηση. Θυμήθηκα ότι συχνά Ελληνίδα δασκάλα μας είπε στο πρώτο μάθημα μας: η ιδιοφυία της Λατινικής, είναι λογικό αυστηρότητα, η ιδιοφυΐα του Ελληνικού, είναι η ευελιξία, η τέχνη της απόχρωσης, δεν οι κανόνες της γραμματικής, αλλά εξαιρέσεις, αποχρώσεις, παραλλαγές, παράτυπες περιπτώσεις είναι πολυάριθμοι. Επειδή ζω εδώ, τείνω να πιστεύω ότι αυτό είναι αλήθεια της γλώσσας είναι επίσης σε συμπεριφορές. Αυτό που μετράει είναι η οικογενειακή σχέση ή κοινωνική. Δεν αρνούμαστε υπηρεσίες στον οποίο θα σας ρωτήσω, αν το κόστος από ένα διάλειμμα ο νόμος. Βοηθά την οικογένεια, τους φίλους, είναι ευαίσθητη στις ανάγκες των ανθρώπων, αλλά δεν το κάναμε τόσο πολύ την έννοια του γενικού συμφέροντος και, συνεπώς, παρακάμπτοντας το νόμο, χωρίς ενδοιασμούς. Οι Έλληνες κατηγορούν οι ίδιοι, επίσης, να προσφύγει στη στρατήγημα ευτυχισμένη χωρίς να ανησυχείτε για τους νόμους, που συχνά: «Δεν είναι καλό, αλλά μας αρέσει αυτό, τότε θα αλλάξει ποτέ! " Χαιρετίζουμε την ποικιλομορφία που καθιστά τον πλούτο της Ευρώπης, πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψη αυτές τις διαφορές, δεν είμαστε έκπληκτοι ή περιμένετε οι Έλληνες συμπεριφέρονται σαν τους Γερμανούς ή τους Γάλλους. Για την ΕΕ αξίζει το όνομά της, είναι απαραίτητο ότι εκείνοι οι οποίοι γνωρίζουν ο ένας τον άλλο σε σχέση με ένα επιφανειακό τρόπο και με βάση τα στερεότυπα. Πριν κλείσω, μόνο μια παρατήρηση σχετικά με μια φράση που ακούγεται περίεργο στα αυτιά μου: «Το χρέος της Ελλάδα στην Ευρώπη" . Έχω ζήσει πάντα με την επίγνωση ότι είναι η Ευρώπη που έχει ένα χρέος στην Ελλάδα: μια πίστωση που λειτουργεί για περισσότερα από είκοσι πέντε αιώνες, αμέτρητα δάνεια που δεν υπολογίζει σε δραχμές ή σε ευρώ, αλλά η λειτουργία της οποίας έχει παραχθεί ανεκτίμητους θησαυρούς. Εάν όχι μόνο οι ελληνιστές στην Ευρώπη, αλλά και όλοι οι φιλόσοφοι, αρχιτέκτονες, γλύπτες, άνθρωποι του θεάτρου, καθώς και όλους όσους από εμάς δεν είναι αρκετά αυτό που είναι αν θα »είχε συναντήσει μία φορά ο Οδυσσέας, ο Αχιλλέας, ο Οιδίπους, Αντιγόνη, Προμηθέας ... αν είχαν ακούσει για Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη ... αν είχαν είδε τη χάρη του Ερμή και της Αφροδίτης, η χαμογελαστή γαλήνη της αρχαίας Κοραή, φωτεινή ομορφιά, χωρίς υπεροψία, τον Παρθενώνα - για να αναφέρουμε μόνο μερικά από τα πιο γνωστά - αν όλοι οι γιατροί στη μνήμη του Ιπποκράτη και για τους λάτρεις της δημοκρατίας ότι η Αθήνα ήταν η γενέτειρα, αν όλοι κάναμε λογαριασμούς μας, ίσως θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι εμείς είμαστε οι οποίοι είναι οφειλέτες, και τα δισεκατομμύρια ευρώ που αποτελούν τα χρέη των Ελλήνων δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με εκείνη δεν επιστρέφει. Για να πω τίποτα όλων των θησαυρών που διαθέτουν τα μουσεία μας λεηλατήθηκαν και τα σπίτια τους.
Η Catherine Martin είναι Ρωμαιοκαθολική μοναχή. Το άρθρο της δημοσιεύθηκε στη γαλλική εφημερίδα La Croix

 Catherine MARTIN

Δεν υπάρχουν σχόλια: